Als de dag
van gisteren herinner ik mij de Sinterklaas- en Kerstperiode van vorig
jaar.
Vol spanning en onzekerheid manoeuvreerde
zoonlief zich door deze drukke tijd. Dat ging gepaard met
onrustig en licht ontvlambaar gedrag. Een
ruzietje was er zo. Niet alleen thuis, maar ook op school was dit gedrag
zichtbaar!
We hebben er
dan ook heel bewust over nagedacht hoe we deze maand tegemoet moesten zien en
ons de vraag gesteld: Hoe kunnen we ervoor zorgen dat het sinterklaasfeest minder
spannend wordt ook al geloof ik er niet meer in?
We hebben
overleg gehad met meester. Hij vertelde dat hij het loodjes trekken goed
voorbereidde. Wat wij anders konden doen dan vorig jaar was, zodra zoonlief met
het loodje van school thuis kwam we gelijk cadeautjes kochten, zodat dat uit
zijn hoofdje was. En dat hebben we dan ook gedaan.
Naar het sinterklaasjournaal
taalde hij niet en hebben we dan ook niet aangemoedigd. We hebben het er zo
weinig mogelijk over gehad, maar wel duidelijk afspraken gemaakt zodra hij zich
zorgen ging maken. Zoals, wanneer maken we de surprise? Daar spraken we dan ook
een dag voor af, zodat hij dat uit z’n hoofd kon zetten. We gaven hem alle
ruimte om zijn spanning kwijt te kunnen en dat ook woordelijk naar ons te
uiten. En dat deed hij ook. Hij kon uitstekend aangeven wanneer hij last had
van spanning. Daar spraken we over en droegen mogelijk oplossingen aan.
En nu? Hoe
zijn we erdoorheen gekomen? Vandaag sprak ik de meester. Hij vroeg me hoe het
met zoonlief ging. ‘Geweldig!’, zei ik, ‘Hij
heeft zich er niet eerder zo goed doorheen geslagen!’ Ook de meester vond dat zoonlief het heel goed
deed op school! Toen ik zoonlief na het sinterklaasfeest
ophaalde van school hoorde ik meester zeggen: ‘Ik ben trots op je.’
Ik glom van trots en zit nog steeds op dat wolkje!