Ik heb een beetje pijn

Ik wist dat die dag zou komen en ik was echt in de veronderstelling dat wij degenen zouden zijn die zoonlief vertellen dat hij adhd heeft. Tot vanavond! Want vanavond vertelde zoonlief aan manlief dat hij adhd heeft.

Dat had hij namelijk van juf gehoord. Juf had aan een groepje kinderen, die elkaar nogal eens plagen, verteld dat zoonlief adhd heeft, wat betekent: alle dagen heel druk. En zo vertelde zoonlief het ook aan manlief.

Mijn maag kneep zich samen toen ik het van manlief hoorde. Ik was echt pissig op de juf. Hoe kon juf dat nou doen? Dat is onze taak en onze verantwoordelijkheid. Wij willen zoonlief zo graag nog even beschermen tegen de grote boze buitenwereld. We wilden nog even wacht … nog een paar dagen tot de zomervakantie, want in de zomervakantie zouden wij het hem vertellen.

Een traan van onmacht en boosheid verlaat mijn ooghoek. Want wie zegt dat zoonlief hier niet mee wordt geplaagd? Dat is mijn grote zorg. Dat hij niet is opgewassen tegen kinderen die hier misbruik van maken.  Heet dit nou loslaten en vertrouwen hebben in de enorme kwaliteiten van mijn kind? Hij heeft toch echt een hele hoop van ons beiden.  En wij hebben het ook gered.

Misschien heeft dit wel zo moeten zijn. Is het minder beladen, dan wanneer wij het zouden hebben verteld. Deze onzekere moeder moet ook vertrouwen leren hebben.

Bruikbare info voor school

Mijn achterwerk heeft de zitting van de stoel nog niet bereikt of een lichtelijk irritant geknisper bereikt mijn oren. Ik wankel weer op en kijk waar het geluid vandaan komt. De radio in de hoek van de wachtkamer laat een schor gepruttel horen. Heel irritant. Of aan, of uit, maar niet op een verkeerde golf. Uit dus.

Ah weer een nieuwe ADHD Wachtkamerspecial, altijd leuk. Deze keer is negentig procent gevuld met het artikel over Culturele invloeden op ADHD. Leuk, maar mijn interesse gaat uit naar het artikel op de achterkant. Stichting ADHD: informatie over school, werk en vrije tijd.

Na enkele gesprekken is me wel duidelijk dat school geen informatie dan wel protocol heeft voor kinderen met ADHD. Best wel begrijpelijk, want ADHD is niet in een protocolletje te vangen. Elk kind heeft weer een andere aanpak nodig, is op een andere manier onrustig of wordt op een andere manier geprikkeld.

Maar ik ben behoorlijk eigenwijs en ga op zoek naar de gemeenschappelijke deler van ADHD-ers. Trouwens het is denk ik ook goed voor kinderen die het niet hebben. En probeer ik een paar aandachtspunten op papier te zetten die school mogelijk zou kunnen gebruiken.

Algemeen: 

• Geef kinderen met AD(H)D extra ruimte om de spullen kwijt te kunnen (bijvoorbeeld een kruk naast de tafel), zodat de tafel zo leeg mogelijk blijft. Er geen onnodige prikkels binnenkomen.

• Geef een kind wat ruimte. Lukt het even niet met bijvoorbeeld rekenen en is het kind boos en gefrustreerd. Laat het even lezen of een spelletje doen om, als de rust is weergekeerd, terug te keren met waar het mee bezig was.

• Geef het kind ruimte om boos te zijn en z’n frustratie kwijt te kunnen. Geef het de ruimte om het hoofd leeg te maken waardoor de rust weerkeert. Dat kan door het even tot rust te laten komen op de gang of even, heel even maar z’n verhaal kwijt te kunnen. Even dat luisterend oor.

• Zeg vooral wat je goed vindt en wat goed gaat en niet wat je niet goed vindt.

• Geef het kind ’s ochtends even de ruimte weer te wennen aan de drukte in de klas. Geef het kind iets te doen, waar het rustig van wordt. Is dat een stripverhaal i.p.v. een boek, doe dat dan. Is dat bij de juf aan tafel lezen, samen met anderen, doet dat!

• Ga met ouders in gesprek als het kind heel onrustig is in een bepaalde periode. Vaak kom je er samen wel uit.
   
• Werk met een beloningssysteem. Richt je op één punt dat je graag wilt veranderen, niet op meerdere punten tegelijk. Dat is voor een kind heel moeilijk. Wil je dat een kind op z'n beurt wacht. Beloon dat dan. Maar niet dat het op z'n beurt wacht èn stil zit.

Toetsen en cito’s:

• Stimuleer ouders de rust in het kind te bewaren in een citoperiode. Geen avondvierdaagse of schooluitjes combineren met cito’s.

• Laat bij de (cito) toetsen de kinderen alles op het blad zelf maken. Geef niet meerdere bladen, maar geef er een. Daarmee houdt het kind overzicht.

• Neem, waar nodig, een toets af buiten de klas.

• Beperk zoveel mogelijk het afnemen van toetsen in de maand december.

• Deel de toets op in kleine behapbare stukken.

• Zorg voor uitdaging en geen ellenlange rijen van hetzelfde. 
• Heeft school geen ruimte voor RT om deze taken uit te voeren. Schakel ouders in. Die willen met alle plezier een handje meehelpen!

 Ben ik iets vergeten? Wil je het dan voor me aanvullen?

Hoezo inlevingsvermogen?

De avondvierdaagse komt er aan. Beide kids willen daar graag aan meedoen. Vooral vanwege de laatste avond! Naast dat het heel gezellig is zien de kids uit naar de bergen snoep die ze ontvangen.

Al twee jaar nemen wij het beste vriendje van zoonlief mee. Hij woont op een boerderij. Het is dan best heen en weer sjeesen om vriendlief op tijd aan de start te krijgen en dus nemen wij hem onder onze hoede.

Dit jaar ben ik er niet echt aan toegekomen iets af te spreken. En af en toe is het goed het initiatief bij de ander te leggen in plaats van alles maar te regelen. Soms regelt het zich vanzelf wel. En ja dat gebeurt ook nu.

Ik kom tot de ontdekking dat vriendlief de eerste avond met iemand anders meegaat. Diep van binnen ben ik best een beetje teleurgesteld. Met name voor zoonlief, die het heerlijk vindt om met z’n beste vriend op stap te gaan. Het loopt nu zo en dus lijkt het me goed me er niet mee te bemoeien.

Toch kan ik het niet nalaten aan zoonlief te vragen wat hij er nu van vindt dat vriendlief met iemand anders meeloopt. Hij vindt het best wel jammer. ‘Had je hem willen vragen dan?’ ‘Nee, zegt zoonlief, hij moet ook de vrijheid hebben om te kiezen.’

Hier slaat moeder even stil van. Een les van zoonlief. En een goede ook!

 

'Adhd meestal geen ziekte'

Laatst las ik een artikel in de krant met als header: ‘Adhd meestal geen ziekte’. Met daarboven als subtitel: onderzoeker: medicatie te snel gegeven. 

Citaat:

‘Adhd is géén ziekte, het is een definitie van problematisch en hyperactief gedrag. Kinderen meteen na de diagnose medicijnen geven is niet nodig en eerder het resultaat van de kwalijke rol die de farmacie speelt door adhd weg te zetten als een neurobiologische hersenziekte.

Erkenning

Volgens Batstra wordt na de diagnose veel te snel begonnen met medicatie. “Dat zou je pas in laatste instantie moeten doen. Begin met ouders en leerkrachten erkenning en hulp te geven. Hiermee valt veel te winnen bij deze kinderen, die ongelofelijk veel van hun opvoeders kunnen vragen. uit onderzoek blijkt dat als je begint met een oudercursus, kinderen uiteindelijk geen of een veel lagere dosis medicijnen nodig hebben. Behandeling hoort in eerste instantie thuis bij gedragsdeskundigen zoals (ortho)pedagogen en psychologenen niet bij de psychiater. Toch belanden negen van de tien kinderen bij de psychiater, waardoor het medicijngebruik explodeert. ‘

(geschreven door Arianne Mantel)

Ik heb dit artikel twee keer moeten lezen, want ik vond het niet helemaal passen in mijn beeldvorming over Adhd. Uit dit artikel blijkt dat uit onderzoek is gebleken dat je eerst een oudercursus moet volgen, waardoor kinderen uiteindelijk geen of een veel lagere dosis medicijnen nodig hebben.

Vraag is wel. Wat is dat voor oudercursus? Wordt hierin het kind betrokken? Gaat het om de bewustwording bij ouders wat Adhd precies inhoud? Is in het onderzoek ook meegenomen dat ouders vaak al jaren bezig zijn met hun kind dat ‘net even anders is dan andere kinderen’? Logisch dat ouders graag naar een medicijn grijpen als dat gedeeltelijk de problemen oplost!

De oudercursus die wij bij de psycholoog kregen was ronduit slap te noemen. Wij hadden ons al aardig verdiept in Adhd dus veel nieuwe dingen hoorden wij niet.

Ik vind het erg makkelijk om te zeggen dat adhd bij psychologen en (ortho)pedagogen thuishoort. Ik heb zelf mogen ervaren dat  psychologen prima begeleiding bieden, maar ook dat als het aan hen ligt  zoonlief nog velerlei cursussen zou kunnen gaan volgen daar. Kortom als ik niet uitkijk hebben we een abonnement. Wat kost dat eigenlijk? Zijn de kosten van medicijngebruik en ouderbegeleiding en psychologische begeleiding ook naast elkaar gelegd?

Daarnaast zie ik dat de psychiater verder kijkt dan alleen mijn kind met Adhd en niet zomaar ‘wat’ voorschrijft. Daarbij wordt vertelt dat, naarmate zoonlief ouder wordt, hij ook mogelijk meer met zijn Adhd weet om te gaan, waardoor medicatie afneemt. Het hoeft niet te betekenen dat zoonlief altijd medicatie moet blijven slikken.
 

Wij hebben destijds duidelijke instructies gekregen hoe we het beste met de medicatie voor onze zoon om konden gaan. Hebben we vragen? We kunnen altijd bellen!  We hebben mogen ervaren dat bij het instituut (waar alle kennis bij elkaar zit zoals psychiater, psychologen, etc.) een grote schat aan ervaring rondloopt. De lijntjes kort zijn! Meer nog dan het instituut (met psychologen en (ortho)pedagogen) waar zoonlief getest is en cursussen heeft gevolgd.

Kortom kennis samenbundelen stelt ik voor! Alles onder een dak! Korte lijnen zodat snel gecommuniceerd kan worden.