Als ik dezelfde dag nog juf spreek vertelt ze dat zoonlief moeite had met zijn dictee. Het wilde hem niet lukken en dus gooide zoonlief het bijltje er maar bij neer. Na twee regels dictee ging het al verkeerd. Hij vergat een hoofdletter en bij de volgende zin weer. Voor zoonlief voldoende reden om van slag te raken en er verder maar met de pet naar te gooien. Grote letters schrijven en boos reageren.

Juf, geweldig als ze is, gaf zoonlief nog een kans door hem later nog wat opnieuw te laten schrijven. Het koste zoonlief de nodige moeite maar hij heeft het wel gedaan. Natuurlijk niet van harte, want zijn humeur was nog steeds beneden het nulpunt. Hij heeft behoorlijk wat tijd nodig om over dit soort momenten heen te komen.

Met een bezwaard hart ben ik naar huis gegaan. Wat moet ik doen? Zoonlief hiermee confronteren? Het maar laten begaan, want het is op school gebeurd. Of hem uitvoerig vragen waarom het zo gelopen is, zoals het gelopen is. Ik besluit het laatste te doen. Ik wíl weten wat er door hem heen gaat als dit gebeurd. Ik wil hem helpen.

Het kost me veel moeite uit hem te krijgen waarom hij zo boos wordt als hij een fout maakt. Hij is bang dat hij een onvoldoende haalt! De juf mag van zijn angst niet weten, want stel dat ze het aan de klas verteld. Die zal hem vast uitlachen.

Ik hou hem strak in mijn armen en troost hem. Vraag hem hoe hij denkt dat we dit kunnen oplossen. Hij zal het de volgende keer proberen tegen de juf zeggen als het niet wil lukken. ‘Hoe voelt dat?’, vraag ik? Dat voelt goed. ‘Lucht het je op?’ Ja hij wordt er blij van.

Vanochtend is zoonlief naar de juf gegaan met de vraag of hij zijn dictee opnieuw mocht doen. En? Dat mocht! Hij mocht laten zien dat hij ook een dictee kon doen, zonder boos te worden. Wat een juf! Om te koesteren of niet dan?!