Adhd en autisme

Mam, ik wil met vriendje spelen.’, zegt zoonlief als hij uit school komt. ‘Ehh, oké, dat is goed.’, is mijn toch wat aarzelende antwoord. Want vriendje kan niet zo goed door een deur met de oudste. Er komt herrie van, is mijn ervaring. Maar goed, dat zien we dan wel …

Zoonlief met adhd kan niet zo heel goed opschieten met vriendje met autisme. Nu ligt dat niet aan autisme, maar aan de combinatie autisme en het karakter van dit vriendje en het karakter van zoonlief met adhd. Dit kindje is zo stellig overtuigd dan zijn eigen gelijk dat zoonlief daar behoorlijk geïrriteerd van wordt. Zeker als zoonlief weet dat vriendje geen gelijk heeft, gaat hij net zo lang door met redeneren totdat er ruzie komt.

Na een uur is voor mij de maat helemaal vol. Ik heb zoonlief in dat uur zo moeten afremmen dat hij er onzeker van wordt. Natuurlijk wordt hij ook onzeker door het gedrag van dit kindje.

Ik vraag zoonlief wat hem zo irriteert aan het kindje. Het duurt even, maar dan zegt zoonlief dat hij het niet leuk vind dat het vriendje steeds zo boos reageert. In zijn beleving is dat boos, maar het is meer de stelligheid waarmee dit kindje reageert waar zoonlief geïrriteerd van wordt.

Ik probeer hem uit te leggen hoe de gedachtegang van dit kindje met autisme werkt en welke invloed dat heeft op zijn gedrag. ’Ohhh’, zegt hij, ‘maar dat ken ik wel dat heeft Vincent ook?’ Ja lieverd dat klopt. ‘Maarre heeft Lars dat soms ook mama?’ Ik ben te verbouwereerd om iets uit te kunnen brengen.
Het is bij Lars niet gediagnosticeerd (lees = is niet onderzocht), maar hij heeft zeer sterke kenmerken van autisme.

‘Waarom denk je dat lieverd?’ ‘Nou Lars doet ook zo.’ Hij heeft gelijk, helemaal gelijk. Als hij wat groter is hoop ik dat hij door de stelligheid van deze onzekere kinderen heen kijkt en ziet wie ze werkelijk zijn!

(De personen zijn echt, maar de namen zijn fictief.)
(Zoonlief met adhd speelt veel met Vincent en speelde veel met Lars totdat hij verhuisde!)