Allemaal
vragen waar ik direct mee te maken heb. Zoonlief (niet met adhd) speelt voetbal
in een team met een kindje met autisme. Trouwens, nu ik er zo over nadenk,
spelen allebei de jongens in een team waarin ook een jongen speelt met autisme/ppd
nos. Jaha door de etiketjes wordt het bijna onbegrijpelijk.
We zitten in
een lastig pakket. De medespeler met autisme vindt het heel moeilijk zich aan
de regels te houden. Hij gaat liggen als het hem uitkomt, spuugt een kind in
het gezicht, schopt, slaat en duwt, speelt niet over en pakt de bal af ook als
dat van zijn medespeler is. Maar er zijn ook momenten dat hij leuk voetbalt. Wel
pas overspeelt als je dat een paar keer hebt geroepen, maar hij doet het dan toch
maar. Het is het onberekenbare waar de kinderen in zijn team veel moeite mee
hebben en dus de ouders ook. Wij staan langs de kantlijn en zien het allemaal
gebeuren, maar ingrijpen voelt niet goed.
Hoe moet ik
als mama van een lichtelijk gefrustreerde zoon hiermee omgaan. De meeste ouders
zien hem graag het team verlaten, maar is dat de oplossing? Is hij gelukkiger
als hij speelt in een team met gelijkgestemden? Waar de regels hem duidelijk
worden uitgelegd en direct consequenties worden verbonden aan het gedrag dat
hij laat zien?
Ik ben een
moeder met een kind met adhd. Ik weet wat het is als je kind net even anders is
als anderen. En dus weet ik dat het gevoelig ligt. Dat het soms heel pijnlijk
en verdrietig kan zijn hoe andere hiermee omgaan.
Daarom wat
zijn jullie ervaringen en adviezen?
14 opmerkingen:
Hoi Gerda,
Jeetje, dat is een lastige voor mij want ik heb daar helemaal geen ervaring mee. Als ouders van een kind met autisme wil je natuurlijk dat je kind zoveel mogelijk 'gewoon' met alle andere kinderen meedoet. Net als jij dat voor jouw kind ook wilt en ik dat vroeger ook voor mijn kinderen wilde. Ik hoop dat het begrip van de andere ouders en de andere kinderen groeit en er ruimte blijft voor spelen met elkaar, maar moeilijk is het natuurlijk wel...
Lieve groet,
Mirjam
Onze zoon met klassiek autisme heeft ja-ren in een G-Team gevoetbald. Dat is natuurlijk iets anders dan in een "gewoon" elftal. Een lastig dilemma. Als er echter zoveel storende factoren zijn waardoor het plezier en de motivatie van de overige spelers ondermijnd wordt dan zou ik dat in eerste instantie voorzichtig aankaarten bij de leider van het team en/of eventueel het bestuur. En daarna toch eens rustig én vooral zonder verwijten (het is al moeilijk genoeg) met de ouders in gesprek over de impact van het handelen van hun zoon in het team. Suc6
Wens je een heel fijn weekend !!!
Groetjezz lfs mij
Moeilijk hoor. Als het gedrag echt wel storend is voor de andere spelers, zou ik er zelf toch voor kiezen om een andere sport of een ander team te laten spelen.
Ik wens je veel sterkte bij alles!
Ik zou Rob nooit op een sport doen voor niet beperkte kinderen: ten eerste is hij een storende factor, ten tweede maakt hij dus geen vrienden, ten derde maar wel de belangrijkste, is hij niet gelukkig.
Wat is het probleem als je kind naar een aangepaste sport gaat? Behalve dan dat hij zich beter kan handhaven en beter wordt begrepen? Het zou goed zijn als jullie met de trainer gaan praten en hij met de ouders van... Tenslotte moet het voor iedereen leuk zijn. Overigens is het ook helemaal niet verkeerd als de trainer de 'autist' annspreek op zijn gedrag: het is geen excuus!
Moeilijk hoor,als moeder van een adhd zoon heb ik zelf ook heel lang getwijfeld om hem op voetballen te doen. Hij vindt het super en zijn energie kan hij goed kwijt.
In zijn team zit ook een jongetje met pdd nos en ik merk dat dat heel veel irritatie opwekt bij de andere kinderen. Hij kan niet goed samenspelen en neemt de regels veel te letterlijk, persoonlijk zou ik mijn kind dan niet op een dergelijke teamsport hebben gedaan.
Tja, ik heb hier geen ervaring mee... heb zelfs zelf geen kinderen. Het lijkt mij wel goed om het rustig aan te kaarten en het buiten de etiketjes te houden, maar alleen te houden bij hoe de sport beoefend moet worden om voetbal te kunnen zijn. Als de jongen dit niet aankan en er anders mee omgaat doordat hij zich niet kan voegen in het teamgebeuren, lijkt mij deze tak van sport voor hem niet zo geschikt en kan hij zich wellicht beter uitdrukken en zich thuis voelen in een andere meer individuele sport of fysieke bezigheid.
Groetjes, Mirthe
dat is wel moeilijk. Ik heb wel geen ervaringen in deze, maar ik weet wel dat een kind met autisme, meestal niets aan doen kan, als hij zich zo gedaagd. Het ligt dus aan de ouders of teamtrainer, die moeten eigenlijk zien, dat het zo niet gaat. Misschien is een andere sportart veel geschikter voor het jongetje, waar hij vrij is om te presteren zoals hij op het moment voelt. Belangrijk blijft het natuurlijk om aan sport te doen, maar iedereen moet het den toch met plezier uitvoeren. Fijne zondag en groetjes, Dietmut
Hoi Gerda,
ik zit met dezelfde vraag. Is het handig om dan te voetballen? Ik ben ook aan het kijken naar scouting, wie weet is dat wat. Maar hij vindt voetballen zo leuk... Wikken en wegen...
Mijn dochter met ADHD is een kei in teamsport omdat ze alles door heeft :-) Als de regels helder zijn speelt ze fanatiek mee. Er is niets mis met haar snap-vermogen.
Mijn zoon met pddnos kan niet op een teamsport.
Mijn zoon heeft pdd-noss. Ik zou hem niet op een team sport doen. Hij vind voetballen erg leuk, maar in team verband lukt gewoon niet.
Ik ben 15 jaar en ik heb a.s.s.
Ik speel nu al 6 seizoenen g voetbal.
Maar ik kan even goed voetballen als iemand zonder autisme. ik hoop dat ik ooit kan spelen in een gewoon voetbal team. Alleen mijn ouders moet ik nog overtuigen . Heeft er iemand een tip ?
Ik heb een zoon met ASS. (vroeger pdd-nos) hij wil per se voetballen dus ben ik overstag gegaan, bij hem merk je het vooral na de wedstrijd (verdrietig,boos) dan komt alle spanning eruit. Dat is lastig voor iedereen omdat niemand snapt waarom mijn kind zo reageerde.
Mijn zoon is 10 en heeft PDD-NOS en heeft jaren best wel wat problemen gehad in voetbalteams (voor een groot deel door onbegrip van ouders).
Sinds hij een leeftijdscategorie hoger speelt gaat het beter. Hij is zeker niet de meest storende factor, maar reageert a-typisch.
Zelf ben ik leider met een andere vader (die ik heb ingelicht en geinstrueerd). Ook de jongens worden ouder en ondanks dat acceptatie misschien een brug te ver is, ontstaat er wel een vorm van begrip.
Makkelijk is het niet, het gaat met ups en downs, maar het belangrijkste is het plezier van mijn zoon. En zo lang dat nog overwegend aanwezig en hij geen last is voor de omgeving, is het prima.
Er is twee jaar niet gereageerd, maar ik wilde wel graag een ander geluid laten horen.
Wat leuk dat je een positief bericht laat horen! Dat is ook de bedoeling van mijn blog ... ervaringen uitwisselen. En ook ik wil een positief bericht achterlaten, namelijk dat de jongen waar ik over schreef nog steeds op voetbal zit en het echt veel beter gaat! Zijn vader staat nog steeds langs de lijn en coacht hem waar nodig. Ik vind dat echt heel leuk om te zien!
Een reactie posten