Adhd-moe

‘Ik ben gewoon even adhd-moe.’ is mijn antwoord op de vraag van manlief of het wel goed met me gaat. Met ingehouden woedde sis ik het er uit. ‘Wen er maar aan, adhd zal er altijd zijn.’ zegt manlief naar waarheid. Het werkt ontnuchterend. Ineens sta ik weer met beide benen op de grond. Mijn boosheid en frustratie zakt.

Hoe kan het nou toch dat zoonlief zo reageert? Het moet ergens vandaan komen, maar waar? Zou het neeflief zijn die zo’n effect op hem heeft? Hij is tenslotte al tijden niet meer zo onrustig en vervelend geweest. Maar de tweede dag van neefliefs verblijf is zoonlief onrustig en onhandelbaar. Hij gaat zijn eigen gang en trekt zijn eigen plan.

Ik spiegel mijn gedachten aan manlief die bevestigend knikt. Neeflief is ouder dan zoonlief en de jongste thuis. Zoonlief is de oudste. Neeflief vindt het fantastisch even onder het juk van de oudste uit te zijn en zelf eens voor oudste te kunnen spelen. Dit tot grote ergernis van zoonlief die dit helemaal niet is gewend.

Zoonlief laat neeflief weten dat hij niet als kleuter behandeld wil worden en neeflief vindt op zijn beurt dat zoonlief zich als een kleuter gedraagt. Zoonlief gaat zijn eigen gang en vertikt het zich te laten commanderen. Ik erger me groen en geel en wil dat zoonlief zich gedraagt. Want, zo denk ik dan, dat is gezellig en leuk voor neeflief. Zo meteen wil hij nooit meer komen logeren.

Maar het is op dit moment teveel gevraagd. Na een extreem drukke week, waarin onvoldoende tijd en ruimte is genomen om alles te verwerken, zijn de remmen los. Ik maakte me al wat ongerust dat ik vanaf zoonliefs verjaardag geen dag rust heb ingepland. De tijd voor rust en ruimte is aangebroken.

Als we zoonlief later vragen wie hij het liefst te logeren heeft staat neeflief, samen zoonliefs beste vriend, boven aan de lijst! Gelukkig maar! Nu maar hopen dat neeflief er ook nog zo over denkt!!