Een mooi leermoment

De laatste les van de typecursus zit zoonlief behoorlijk dwars. Het probleem met deze les is dat je snel moeten typen en tegelijkertijd je fout in beeld wordt gebracht als je een misslag maakt. Zoonlief mag maar vijf fouten maken en moet een typesnelheid halen van 120 aanslagen per minuut halen.

Dit is voor zoonlief een bijna onmogelijke opgave! Hiermee wordt zijn en ons geduld dan ook enorm op de proef gesteld. Zodra zoonlief ook maar hoort dat hij aan die typeles moet beginnen slaat zijn humeur om in onzekerheid en stress. Er wordt van hem iets onmogelijks gevraagd. Hij kan dit niet en dus geeft hij bij voorbaat al aan dat het toch niet gaat lukken. 

Terwijl hij typt vallen er diepe zuchten, zijn de ohh’s  en aahh’s niet van de lucht en ook het been dat hij over de ander heeft geslagen blijft verwoed wippen. Na twee regels komt zoonlief al zuchtend naar buiten. Hij kan het niet en wil praten. Maar we moeten hier doorheen. Het is een bijzonder goede concentratieoefening en ook goed te leren dat je fouten mag maken (hoewel dat bij deze les helaas niet opgaat).

En ik wil het ook niet voor hem doen (hoewel mijn handen jeuken), want zo leert hij het nooit. Hij moet leren dat hij het wel kan. Een goede voorbereiding voor de proefcito in groep zeven. Hij moet toch een keer leren door die stress heen te komen.

Ook mijn geduld raakt op. Gelukkig is manlief de rust zelve en dirigeert zoonlief terug naar het toetsenbord. Als ik mijn geduld weer bij elkaar heb geraapt moedig ik hem aan niet te kijken naar de fouten die hij maakt, maar gewoon door te zetten. Over de fouten heen te stappen.

De volgende dag gaat zoonlief het weer proberen. ’s Ochtends, ’s middags en als we ’s avonds terugkomen stelt manlief voor dat hij het nog een keer probeert. Ik ga hardlopen en beloof zoonlief een verrassing als hij het haalt. Als ik buiten adem terugkom (en een record haal ;)) holt zoonlief naar buiten om me te vertellen dat hij zijn typecursus heeft gehaald en wil weten wat de verrassing is. Ik heb er even geen woorden voor …

 En dus komt er een praatmoment … over zelfvertrouwen, dat hij het kan zonder ons, dat hij het helemaal zelf heeft gehaald! Trots! Dit wordt beslist een teruggrijpmoment!