Het is gezellig in de auto. Zoonlief en ik kletsen wat af. Op de achtergrond Radio een. We zijn op weg naar het onderzoekscentrum. Zoonlief heeft er zin in. De vorige keer vond hij het er zo leuk! Ik ben eerder benieuwd. Vandaag de IQ test.
We zitten in de wachtkamer. Ik ben best een beetje nerveus en friemel wat aan mijn kleren. Ineens gaat de deur open en komt er een heuse adhd-er binnen. Mensen wat een energie heeft het kind. Het vliegt alle kanten op, totdat het door een van de therapeuten wordt opgehaald.
Nee, neem zoonlief dan. Zit rustig naast me een botenspel te spelen. Het is best een moeilijk spel, maar zoonlief vind het leuk en gaat er dan ook helemaal in op. Zie je wel dat juf ongelijk heeft, denk ik dan. En we zitten hier om dat te bewijzen.
Zoonlief wordt opgehaald en ik blijf achter in de wachtkamer. Ik mocht wel even meekomen, maar dat wil ik niet. Zoonlief twijfelt, maar we nemen afscheid in de wachtkamer. Dat lijkt me beter. Geen stoorzender van een moeder in de kamer en ze beginnen toch niet eerder dan dat ik weer weg ben.
Toch blijf ik even in de wachtkamer zitten, want stel dat zoonlief me nodig heeft. Na een kwartier weet ik dat zoonlief het heus wel redt zonder mij. Ik sta lichtelijk bezwaard op. Even later start ik de motor van de auto en rij naar mijn ouders. Een lekker bakje koffie zal me goeddoen. (Dit was enkele maanden geleden, toen mijn moeder nog leefde.)
Ik zit alweer in de wachtkamer als zoonlief klaar is. Hij is helemaal blij en vond het ontzettend leuk. Onderweg vertelt zoonlief dat hij een vraag over Napoleon niet wist. Nu moet je mij ook niet zo heel veel vragen over Napoleon, maar dat terzijde. Fijn dat hij het leuk vond. Op naar het volgende onderzoek …
8 opmerkingen:
Hallo Gerda,
Wat heerlijk dat je zoon het onderzoekscentrum zo leuk vindt. Stel dat hij het vreselijk vindt, dan ik het toch bijna niet te doen om zulke testen goed uit te voeren, laat staan dat je degelijke uitslagen kunt krijgen. Ik ben heel benieuwd naar het vervolg.
Succes met alles Gerda,
Fijne middag nog,
Groetjes,
Mirjam
Friemelen aan je kleren, ja dat ken ik. Zo voel ik me dus ook in een wachtruimte. Weet je, ik wordt steeds nieuwsgieriger naar je verhaal. Want ADHD ken ik wel zoals je schrijft over de ADHDer, die binnen stuiterde ...
Wat betreft Napoleon: Amber heeft er vrijdag een repetitie over :)
Ooit zaten wij ook in zo'n wachtkamer ...
Er is pas rust als duidelijkheid is wat er met je kind aan de hand is !!! Tot dan blijft de twijfel. Napoleon oh wie was dat ook al weer ;-)
Groetjezz lfs mij
Spannend, spannend, je kind in de onderzoeksruimte en jij niet. Vond ik wel tenminste!
Toch wel fijn dat je zoon het er zo naar zijn zin had, en zo goed met zijn opdracht bezig was. Ik kan me er van alles bij voorstellen maar vraag me niets over Napoleon. Liefs Cristien.
Ik vind dit een heel herkenbaar verhaal tot nu toe. 'k Heb de vorige blogjes ook gelezen en wij gingen er ook doorheen destijds. Dan praat ik over 10 jaar geleden. (begonnen dan he...). Gelukkig zit Jr. nu op precies de goed plek voor hem. (ooit een blogje over geschreven, het heet Jan's succes en da's niet voor niets). Heel veel succes komende tijden en ik ga je volgen hoor!!
Sja, ik ben zelf een niet gediagnosticeerde ( wat een woord) ADD-er en volg deze blog met veel interesse.
Dapper om door te gaan!
dank je voor je leuke reactie op mijn blog.
Heel veel succes met de onderzoeken van je zoon. Ik ben heel benieuwd hoe dit allemaal gaat verlopen. Ik ga je daarom volgen.
Groet, Annet
Een reactie posten