Ergens half januari heb ik, na schooltijd, een kort gesprek met de juf. Ze wil graag dat we op de ouderavond komen om over de schoolresultaten van zoonlief te praten. In een paar woorden laat ze me weten dat het rapport kantje boord is. Met een bezwaard hart ga ik naar huis. Ik begrijp het niet. In november was alles nog goed, waren de resultaten oké.
Als we het rapport van zoonlief onder ogen krijgen begrijpen we wat juf bedoeld. Het ziet er niet goed uit. Nou, nee dat is niet helemaal waar. Er is een grote discrepantie tussen de tussentijdse toetsen en de citoscores.
Wat wij al wisten, zien we nu bevestigd. Zoonlief staat onder hoge druk. Dat zien we in alles. Hij is onrustig en snel geïrriteerd. Hij doet zijn uiterste best, maar dat lijkt niet genoeg, zo geven de citoscores aan.
Zoonlief kan slecht tegen presteren onder tijdsdruk. Ook dat wisten we al. In groep drie gaf hij regelmatig zenuwachtig aan dat hij werkte met een timetimer en wel alles wel op tijd af moest hebben. We hebben daar toen niet teveel aandacht aan besteed. Maar door de resultaten van het rapport wordt het ons allemaal nog duidelijker en komen de herinneringen aan wat zoonlief in groep drie zei terug. We moeten hier iets mee doen en wel heel snel. Adhd of niet, we laten hem zo niet doorzwoegen.
We wachten niet tot we het gesprek op school hebben gehad, maar bellen direct het onderzoekscentrum met de vraag zoonlief te onderzoeken. En dan begint de wirwar van papieren …
1 opmerking:
Ik ben erg benieuwd naar het vervolg.
Roos.
Een reactie posten