Een gesprek en verder onderzoek

Enkele dagen na de IQ test worden we weer verwacht bij de therapeut. Ze vraagt ons naar de geschiedenis van zoonlief. Het verloop van de zwangerschap, hoe zoonlief was in mijn buik, als baby en zijn verdere ontwikkeling . Alle belangrijke details moesten wij uit ons geheugen opdiepen. Dat viel even niet mee. Totdat we op gang kwamen, toen wisten we het een na het ander te vertellen. We vertelden zoveel mogelijk, bang dat we waren belangrijke details te vergeten.

Als het gesprek ten einde loopt, willen we graag weten hoe zoonlief de IQ test heeft gedaan. De therapeut zegt er niet veel over, alleen dat het IQ van zoonlief prima in orde is. Stiekem zijn we opgelucht. Wat wij al wel wisten, bevestigt de therapeut. Aan de verstandelijke vermogens van zoonlief mankeert niets. 

We werden alleen wat onzeker gemaakt door de grote discrepantie tussen de tussentijdse toetsen en de citoscores. Manlief was vrij zeker over het IQ van zoonlief. Ik was toch wat onzeker, doordat zoonlief thuis prima resultaten boekte, maar het op school niet tot uitdrukking leek te komen. Ook juf wist zich niet goed raad en was wat onzeker. Mede doordat zoonlief de cito’s later, alleen, over mocht doen en deze goed maakte! (Leuk detail: hij wist precies op te noemen welke fouten hij eerder had gemaakt.)

Een week na de IQ test breng ik zoonlief opnieuw naar de therapeut. Zij doet allerlei testen met hem. Ik ga ondertussen weer koffie drinken bij mijn ouders. (Ik schrik, mijn moederlief zit aan de tafel, maar eigenlijk is dat al teveel. Ze weet naar de bank te komen, waar ze uit moet rusten.) Een week later, op de dag dat wij de resultaten van het onderzoek zouden horen, overlijdt mijn moeder. We stellen de afspraak uit …