Het uiteindelijke gesprek?!

Spannend het uiteindelijke gesprek waarin de resultaten van het onderzoek zullen worden besproken. We zijn benieuwd wat het ons oplevert. Maar naarmate de dag naderbij komt, nemen de krachten van mijn moeder af.

Maandag, de dag van het gesprek, word ik vroeg in de ochtend gebeld. Het is tijd om naar het ziekenhuis te komen. Hoe de situatie er precies voorstaat is niet helemaal duidelijk. Opschieten en haast maken dus. Manlief is net de deur uit naar zijn werk. De kinderen zijn zich aan het aankleden. Rennen vliegen haasten, maar alles loopt meer dan gesmeerd. Kids ondergebracht. Onderweg worden manlief en ik gebeld dat we rustig kunnen rijden.

Tegen het einde van de ochtend bellen we het onderzoekscentrum met de mededeling dat mijn moeder stervende is. Enkele uren later, het begin van de middag, hoor ik voor de laatste maal haar ademhaling. Haar tijdelijke leven is vergleden in het Eeuwige bestaan.

Mijn leven lijkt even stil te staan, maar dat van de kinderen gaat onverminderd door. Ik moet, ondanks de rollercoaster van emoties waarin ik mij bevind, daarin mee. Ik moet, in het belang van mijn kind, school bellen. Ik druk juf op het hart dat zoonlief alle cito’s buiten de klas moet maken. Geen cito uitgezonderd, of hij dat nu leuk vindt of niet. In een mailtje bevestig ik dat de therapeut het idee zeer ondersteunt, ook gezien de huidig omstandigheden.

En zo maakt zoonlief alle cito’s buiten de klas. Ik waak ervoor om er iets over te zetten. Bang als ik ben dat ik hem onder druk zet. Zoonlief moet er zelf mee komen, maar dat doet hij niet zo snel. Af en toe stel ik een vraag, maar laat aan hem over wat hij er over willen zeggen.

We zitten in de wachtkamer van het onderzoekscentrum, de uitslag wacht!