woensdag 21 september 2011

Het begin ...

Het is begin november 2010. We zitten in een klein hok van twee bij twee meter. Veel meer zal het niet zijn. Aan mijn linkerkant staat een computer. Aan de muren hangen leuke plaatjes om het kleine hok wat gezelligheid te bieden. Voor mij is de tafel leeg. Juf zit achter de tafel, ik er voor op een zeer ongemakkelijk krukje. Zo een, waarvan de poten niet allemaal de grond raken. En als je even beweegt gaat het krukje heen en weer. (Dat ik dat nog weet.)

Juf vindt zoonlief onrustig en of hij dat thuis ook is? 'Nee, niet echt', zeg ik en denk even heel goed na. Is zoonlief onrustig of buitensporig druk? Nou nee, niet dat ik weet. 

Ik vraag haar naar de reden van dit alles, want van dit vage gepraat wordt ik erg nerveus. Juf vindt zoonlief onrustig. 'Nou', zeg ik, 'hoezo onrustig, waar denk je dan aan?' Tja als juf mag je hier niets over zeggen en dus laat ze zich er niet over uit. Maar ik mag wel raden en dat doe ik dus ook. Ik raad een keer. 

'Denk je aan adhd?' 
'Ja', is het antwoord.

Ik kan mijn oren niet geloven. Het zweet klotst onder mijn oksels van verbazing en verontwaardiging. Dit kan niet waar zijn. Zoonlief kan heel goed spelen en z’n aandacht uren bij een spelletje houden. Ja oké hij kan moeilijk stilzitten als we eten. Maar adhd???

Het wil er bij mij niet in. Ik ben niet zozeer verontwaardigd om wat juf constateert, maar meer omdat ik, nota bene zijn moeder, hem toch beter ken dan wie dan ook? Of … toch niet? Alles twijfelt in mij en ik word flink door elkaar geschud.

4 opmerkingen:

Anita zei

Lieverd, allereerst bedankt voor je vertrouwen !!!
Ik kan een heel eind met je meevoelen.
Onze zoon heeft klassiek autisme. Een kind met een beperking, gebruiksaanwijzing (etiketje) maar zo lief, bijzonder en puur. Soms ook zo ont-zet-tend moeilijk. Ik wacht je verhalen af. Fijn en goed dat je ze wilt en kunt delen.
Voor nu een virtuele knuffel xxx

Aritha Vermeulen zei

Dank je wel dat ik mee mag lezen! Ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal. De tekst rechtsboven raakt me.

Anoniem zei

Lieve Gerda,

Fijn dat je het hier deelt van wat jullie overkomt. Totaal onverwachts en overdonderd door dit bericht, dat is heel begrijpelijk. Probeer niet te twijfelen je kunt niet alles door hebben, je hebt 2 lieve kinderen waar je heel trots op bent. Nu een weg vinden van hoe verder maar dat gaat jullie lukken als gezin! Ik ben nu al trots op je dat je er hier over schrijft en ik blijf je volgen.

Lieve groetjes Cristien.

Aline zei

Dank je wel dat ik mee mag lezen! Het is echt heel heftig als ze dingen over je kind gaan vertellen wat je niet ziet en waar je niet aan wilt. Ben benieuwd naar hoe het verder is gegaan. Dapper dat je hierover gaat schrijven hoor. Succes!
Trouwens, weet je zeker dat dit blog een gesloten blog is? Hij komt wel in de 'blogs- die-ik-volg-lijst'...