vrijdag 30 augustus 2013

Nogmaals een bevestiging

Het is vlak voor de vakantie en midden in de Citoperiode als ik een mailtje van de meester krijg. Zoonlief heeft een teleurstellend cijfer gehaald voor de taaltoets waardoor zijn cijfer wat wegzakt. Ik reageer meteen door aan te geven dat zoonlief de laatste dagen opziet tegen de toetsen, omdat de cijfers wat tegenvallen. Hij is onrustig en praat er over. We merken dat zoonlief het prima weet, maar erg slordig en onrustig is in wat hij opschrijft. Ik stel voor even bij elkaar te komen.

De volgende middag als ik bij de meester aan tafel zit geeft hij meteen aan dat hij heeft geconstateerd dat zoonlief last heeft van Citoctress. Dit is een zorgpunt en zal naar de volgende leerkracht worden gecommuniceerd. Ahhh hij ziet het dus ook! Wat wij al jaren zien is nu door de leerkracht geconstateerd en wordt meegenomen naar het volgende toch wel cruciale jaar!

Ook wij moeten hier iets mee. We gaan binnenkort met de kinderarts in overleg wat we hiermee aan moeten. We willen zoonlief eigenlijk niet wéér op een of anders  antistress-, weerbaarheids- of zelfvertrouwencursusje doen, want daar heeft hij inmiddels zijn buik van vol! Er moet toch iets anders zijn wat we hem zouden kunnen meegeven?

Zoonlief heeft de toets over mogen maken en haalt een prachtig cijfer! En ondanks alle stress heeft hij mooi een mooi rapport meer naar huis genomen! De vakantie zijn we met veel plezier ingegaan!


dinsdag 20 augustus 2013

Niet meer gewend

Het is vakantie (eigenlijk is deze al bijna weer voorbij) en dus blijft de medicatie van zoonlief in de kast. Dat is toch wel even wennen, want wat onderdrukt werd door de medicatie komt nu ten volle naar voren.

Is dat zo erg dan? Nou eigenlijk niet, maar soms wel lastig. Kan hij met de medicatie alles prima onthouden, nu moet ik meer dan eens aan zoonlief vertellen wat hij ook alweer zou doen. Zijn drempeltje tot frustratie is tot vlak boven het nulpunt gedaald en ook geeft hij veel sneller op dan wanneer hij medicatie zou gebruiken. Zijn volumeknopje is volledig zoek en dus helpen wij hem er zo'n beetje dagelijks aan herinneren dat hij alleen tegen ons praat en niet de hele buurt hoeft mee te genieten. Uiteraard is ook alles veel sneller saaaaaaiiiiiiiii!!! En wat dacht je van keuzes maken, bijna een onmogelijke opgave als hij moet kiezen uit meer dan twee mogelijkheden. Een boek lezen is een ware kwelling, maar hij doet het toch maar (toegegeven onder enige dwang)!

Maar zijn spontaniteit is geweldig! Hij kan lachen, gieren, brullen, is meelevend, kan zomaar zeggen dat hij van me houdt en geeft me er dan gelijk een dikke omhelzing bij. Het maakt hierbij niet uit wie erbij is. Hij eet weer lekker veel en komt zo aan groeien toe. Sociaal, emotioneel is hij erg ver en een echte kanjer. Voelt de dingen ontzettend goed aan en weet dat goed te omschrijven! En grappen maken is een van zijn specialiteiten.

Straks is het weer zo ver dan gaat hij weer Methylfenidaat (Ritalin) gebruiken. Onnodig? Nee, voor zoonlief een prachtig hulpmiddel om hem te helpen concentreren en te leren op school!