woensdag 28 december 2011

De een wel en de ander niet?

Op dit moment is niet te zeggen wie van de twee de drukste is. Stuiterend brengen ze hun dagen door. Het liefst voor de tv, de play station, achter de computer of met een DS. Speelgoed is niet in trek, alleen wanneer het van mamlief moet en dan wel zo kort mogelijk. Buiten spelen is nog tot daar aan toe, want daar kan je ook lekker wild doen. Kung Fu spelen en al dat soort spelletjes. Ruiten zijn nog heel inclusief handen en vingers. Ongelofelijk met al die stokken.

De kerstdagen bestonden vooral uit zitten en eten. Voor wandelen was geen tijd. Het was rennen en vliegen van de kerk, naar de familie en weer terug naar de kerk voor het kinderkerstfeest en dan weer naar huis om de visite te ontvangen. Dag twee bestond uit bijkomen en in de namiddag naar  broerlief voor een kerstdiner. Weer stilzitten dus.

Deze dagen bestaan vooral uit het opdoen van indrukken en het verwerken ervan is nu begonnen, komt nog bij dat ze bijkomen van een drukke schoolperiode … En dan moet je net een moeder hebben met vakantiestress. Dat is niet de beste combinatie, sterker nog een af te raden combinatie.

Maar adhd of niet, zoonlief zonder is net zo druk als zoonlief met en die gebruikt op dit moment even helemaal niets. Dat gaat best goed, want de energie wordt mooi over de dag verdeeld. Best wel lekker in de vakantie! 


donderdag 22 december 2011

Als ik dezelfde dag nog juf spreek vertelt ze dat zoonlief moeite had met zijn dictee. Het wilde hem niet lukken en dus gooide zoonlief het bijltje er maar bij neer. Na twee regels dictee ging het al verkeerd. Hij vergat een hoofdletter en bij de volgende zin weer. Voor zoonlief voldoende reden om van slag te raken en er verder maar met de pet naar te gooien. Grote letters schrijven en boos reageren.
Juf, geweldig als ze is, gaf zoonlief nog een kans door hem later nog wat opnieuw te laten schrijven. Het koste zoonlief de nodige moeite maar hij heeft het wel gedaan. Natuurlijk niet van harte, want zijn humeur was nog steeds beneden het nulpunt. Hij heeft behoorlijk wat tijd nodig om over dit soort momenten heen te komen.

Met een bezwaard hart ben ik naar huis gegaan. Wat moet ik doen? Zoonlief hiermee confronteren? Het maar laten begaan, want het is op school gebeurd. Of hem uitvoerig vragen waarom het zo gelopen is, zoals het gelopen is. Ik besluit het laatste te doen. Ik wíl weten wat er door hem heen gaat als dit gebeurd. Ik wil hem helpen.

Het kost me veel moeite uit hem te krijgen waarom hij zo boos wordt als hij een fout maakt. Hij is bang dat hij een onvoldoende haalt! De juf mag van zijn angst niet weten, want stel dat ze het aan de klas verteld. Die zal hem vast uitlachen.

Ik hou hem strak in mijn armen en troost hem. Vraag hem hoe hij denkt dat we dit kunnen oplossen. Hij zal het de volgende keer proberen tegen de juf zeggen als het niet wil lukken. ‘Hoe voelt dat?’, vraag ik? Dat voelt goed. ‘Lucht het je op?’ Ja hij wordt er blij van.

Vanochtend is zoonlief naar de juf gegaan met de vraag of hij zijn dictee opnieuw mocht doen. En? Dat mocht! Hij mocht laten zien dat hij ook een dictee kon doen, zonder boos te worden. Wat een juf! Om te koesteren of niet dan?!

woensdag 21 december 2011

De juf mailt

Als ik de computer heb gestart en outlook start ploppen de berichten binnen. Mijn oog valt op het bericht met als onderwerp de naam van zoonlief. Als ik naar de afzender kijk zie ik jufs naam staan. Oh oh foute boel … denk ik meteen.
Juf en ik hebben afgesproken dat ze me zou laten weten hoe het gaat met zoonlief. En dat heeft ze gedaan. Met een steen in mijn maag open ik de mail. Juf is een schat, echt, dat moet gezegd. Ze is gek met zoonlief. Niet verwonderlijk, want zoonlief is erg innemend en weet ieders hart te stelen.

Ze vertelt dat zoonlief erg druk is. De ene les doet hij goed mee en de volgende les zet hij de boel op stelten. Altijd gedacht dat mijn zoon dat niet zou doen, dat mijn niet zo zou doen als al die andere adhd-ers, maar niets minder waar. Zoonlief doet dat ook. Hij staat op zijn stoel als hij niet snel genoeg aandacht krijgt. Valt van z’n stoel. Kleurt zijn gezicht (waar juf dan weer heel hard om moet lachen). 

Alles waarvan ik niet wil dat mijn kind dat doet, doet zoonlief ook gewoon. Dit soort grappen en grollen vertelt zoonlief niet uit zichzelf, maar hoor ik van juf. Deze maand is het dus helemaal bal. Waar hij de eerste maanden van het schooljaar prachtig in galop liep, stijgert hij er nu rustig op los. Juf verwacht dat het beter gaat na de kerstvakantie.

En ik? Ik vind het moeilijk. Heel moeilijk. Want hoe moet ik als moeder reageren? Moet ik thuis alsnog boos worden om de dingen die hij op school doet? Juf vindt van niet. Zij haalt er een beetje haar schouders over op. Ze kent zoonlief en laat hem deze maand maar een beetje begaan. Volgende maand zien we wel verder. En dat doe ik dan ook maar … (wat ik beslist niet makkelijk vind, dat loslaten)

vrijdag 16 december 2011

Samen

De lamp in de hoek van de kamer, vlak bij het raam, staat op de laagste stand. De kaarsjes op tafel branden evenals op het dressoir. De kerstboom geeft licht en het stenen dorpje op de kast ook. De hele kamer ademt sfeer. Kerstsfeer wel te verstaan.

Zoonlief zit naast me op de bank met een volle zak chips de ander zit op de luie stoel, ook met een zak chips. Manlief en ik delen er een. Het drinken staat op tafel. The Voice of Holland kan beginnen. We wachten met smart. Zodra de Voice begint gaan de zakken open!

Al knarsend en knisperend luisteren we naar de tonen van het eerste nummer. Een paar tellen later galmt zoonlief tot onze grote verbazing het nummer mee. 'Waar ken jij dat lied van?', vraagt manlief. 'Ohhh van de zwemdisco.' Ja tuurlijk. Huhhh, daar is hij nog maar twee keer geweest?!

'En wat vinden jullie ervan?', vraag ik als een van de deelnemers een nummer ten gehore geeft. Op deze manier hoop ik dat ze leren zelf een mening te geven en onderbouwen. De leukste antwoorden komen naar voren. 'Nou deze heeft wel een strakke broek aan. Ik vind dat ze het wel mooi doet.' Ja dat is waar, van die stakke broek, maar haar zangkunst ...

De jongste gaat naar bed. Ik ga op de bank liggen en zoonlief komt bij me zitten. Uitgeteld zijn we. Heel langzaam laat zoonlief zijn hoofd in zijn hand rusten. Hij is moe, heel moe. Geeft niet, de melatonine doet z'n werk. Als manlief zegt dat hij naar bed moet vindt hij dat geen enkel probleem! En zo komt er een einde aan een heerlijk gezinsmoment.

Hoe simpel kan het zijn. Lekker met chips op de bank, drinken op tafel naar de Voice of Holland kijken.

dinsdag 13 december 2011

De eerste in een reeks van twaalf

Daar zitten we weer. Samen in de auto op weg naar het onderzoekscentrum. Hij is zo blij dat de dag op school goed verlopen is en dat hij zonder vragen zijn opdrachten heeft kunnen maken. En ik ben ook blij, omdat hij zo blij is. Ik verbaas me over mezelf. Zo blij als ik ben voor mijn eigen kind.

Uit de gesprekken die we met ‘onze’ therapeut hebben gehad komt steeds naar voren dat zoonlief onzeker is en faalangstig. En dat het goed is hier ook iets mee te doen. Daarom heeft ‘onze’ therapeut contact gezocht  met het onderzoekscentrum en daar een specifieke vraag neergelegd. Zij konden één op één begeleiding geven en ingaan op de vraag.

Zoonlief is er erg op gericht alles goed te doen. Maar zodra hij iets niet weet of anders gaat dan hij in gedachten had, haakt hij af. Gooit hij er gelijk uit dat hij het toch niet kan, dat hij dom is of een idioot. Ook door tijdsdruk schiet zoonlief in de stress en dus kijkt hij liever niet naar wat er van hem wordt verwacht, maar wil hij meteen vragen wat hij moet doen. Want stel dat hij zijn opdrachten niet afkrijgt …

Dit eerste uur was vooral gericht op zijn gevoelens. Wat betekent boos, blij, verdrietig en bang. Zijn er nog andere gevoelens? En hoe doe ik als ik deze gevoelens heb? Kortom het ontdekken van deze gevoelens en er uiting aan geven.

Hij heeft ook een  huiswerkopdracht meegekregen. Wat vindt ik leuk, wat vindt ik moeilijk en waar wordt ik zenuwachtig van. Ik ben benieuwd wat hij gaat opschrijven!

vrijdag 9 december 2011

If Joseph And Mary Had Facebook!!!!

Manlief stuurde dit berichtje door, dat hij tegen kwam op Facebook. Ik vond het beslist de moeite waard om dit met jullie te delen.

woensdag 7 december 2011

Melatonine, helpt dat?

Toen wij, tijdens het eerste gesprek met de kinderarts, vertelden dat zoonlief zo slecht in slaap kwam, adviseerde ze Melatonine te gebruiken. Ik huiverde. Als ik iets niet wil geven zijn het wel pillen om in slaap te komen. Naast de medicatie waarvoor we nu bij de kinderarts zaten. Wat als het verslavend is? Moet ik echt ineens zoveel geven? Moet hij niet steeds meer gaan gebruiken?

Nee, we zijn er niet direct aan begonnen. We stonden er nou niet bepaald positief tegenover. Toch bleef het in mijn achterhoofd hangen. Waarom zouden we het niet proberen. Baat het niet, het schaad ook niet. Het is op natuurlijke basis en de arts had gezegd dat het absoluut geen kwaad kon.

We hebben een potje bij de drogist gehaald en zijn er voorzichtig mee begonnen. Het resultaat is werkelijk verbluffend. Sliep zoonlief meestal rond een uur of tien uur, half elf. Nu slaapt zoonlief rond acht uur.

Anderhalf uur voor het slapen gaan geven we zoonlief de tabletjes en als hij in bed ligt begint hij te gapen en vallen soms zijn ogen een beetje dicht. Ohhh wat heerlijk om dat te zien. Dat waren we niet gewend. Ineens hebben we onze avonden weer terug.

Na verloop van tijd zagen we grote vooruitgang met voetbal en was zoonlief meer uitgerust. Het verhoogde zijn concentratie en doordat hij meer uitgerust was kon hij ook veel meer hebben.

Melatonine, helpt dat? Bij ons wel en bij jou? Het is in ieder geval meer dan het proberen waard!

vrijdag 2 december 2011

De stuiteritis

Ons huis is op dit moment een grote chaos. Een krat met boodschappen op het aanrecht die nodig een plekje in de kast vereist. Een tas op de grond. De afwas staat overal en nergens en de afwasmachine moet uitgeruimd. Een kledingtas naast het bureau. Een ongebruikte doos heeft ook z’n plekje in de kamer gevonden. Evenals een gymtas, doelloos achter de bang, heeft z’n werk inmiddels gedaan en wacht totdat het mee naar boven wordt genomen. En dat is alleen nog maar beneden. Over boven heb ik het maar niet.

Maar ik heb er nu even geen zin in. De rust in huis is weergekeerd. Stuiterballetje is naar school en de ander speelt met twee vriendjes buiten. Het geluid is binnen te horen, maar zolang ik geen buren op de stoep heb met de vraag of het wat zachter kan, laat ik ze maar even. Al die stress om sint moet er toch een keertje uit. En eigenlijk word ik er ook lichtelijk gestrest van.

Heb ik alle boodschappen in huis? En de cadeautjes dan? Straks maar even nakijken dan kunnen we dat vanavond nog doen. Morgen is er geen tijd voor. De ochtend op het voetbalveld en ’s middags begint de eerste Sinterklaaspret al.


Het is een geweldig tijd, echt waar, maar even zo leuk als alles weer voorbij is. Want stuiteren is leuk, voor even, maar niet de hele tijd. Ik probeer zoonlief de kans te geven te stuiteren waar nodig. Maar mijn eerlijkheid gebied me te zeggen dat mijn geduld soms ver te zoeken is.

Hoe doen jullie dat? Lukt het jullie altijd maar geduldig te zijn? Hoe mag jou kind zijn/haar stress uiten?