dinsdag 24 januari 2012

Ben ik anders?

Als ik boven kom ligt zoonlief al in bed. Hij heeft wat op zijn hart dat is duidelijk.

‘Mama, waarom ben ik anders? Waarom moet mijn boekbespreking worden verplaatst en die van anderen niet?’ Ik ben ineens alert. We hebben zoonlief al veel verteld, maar nog niet dat wat hij heeft adhd heet. Tja en wanneer vertel je dat nou? Moet dat nu al, is de tijd daar nu rijp voor of moeten we nog even wachten?

Lieverd, ik weet niet of de boekbesprekingen van anderen ook verzet zijn en eigenlijk doet dat er ook niet zo veel toe.’ Zoonlief is niet tevreden. ‘Maar waarom is die van mij dan verplaatst, ik had er net zo’n zin in.’ Ik denk even na en zit wat ongemakkelijk op de bedrand. Hoe zal ik het hem vertellen zonder iets
te zeggen over de citoweek. Juf heeft het tenslotte al benoemd.
‘Juf en ik dachten dat het beter was als jij je boekbespreking even uitstelt, omdat je anders zoveel dingen tegelijk hebt. Dan  is het misschien een beetje te druk allemaal en heb je teveel aan je hoofd.’ Ik zie hem denken. Hij knikt en vindt het blijkbaar een aannemelijk antwoord.

‘Maar waarom ben ik nou anders? Ik wil helemaal niet anders zijn. Ik wil net als iedereen zijn mama.’ ‘Lieverd, jij ziet je anders zijn als iets negatiefs, maar er zitten zoveel positieve kanten aan. Je hebt ontzettend veel energie, je bent heel spontaan, je bent open en leeft mee met andere kinderen. Bekijk het van de positieve kant lieverd.’

Langzaam zakken de schouders wat naar beneden en ontspant zoonlief. Zo had hij het nog niet eerder bekeken, maar hij vindt het wel wat …