Het blijkt
dat mijn collega ook een kind heeft met Adhd. Dat is leuk, nou ja leuk, maar ik
bedoel leuk in de zin dat ervaringen over en weer kunnen worden uitgewisseld.
Leuk in de zin van herkenning over en weer. Leuk om elkaar te kunnen vertellen
dat het soms best even pittig is. Leuk om te delen dat de buitenwereld niet
altijd ziet en beseft wat het is om een kind op te voeden met Adhd, autisme,
etc.
Vind jouw
kind het ook lastig om te automatiseren? Nee? Ja die van mij wel. Hoe doet jou
kind het met organiseren? Kan hij dat een beetje of ziet hij door de bomen het
bos niet meer? Er zijn genoeg ervaringen uit te wisselen. Soms raakvlakken en
soms niet. En zo heeft ieder kind met Adhd z’n eigen sterke en zwakke punten,
zijn kinderen met Adhd niet over een kam te scheren omdat elk kind weer z’n
eigen unieke karakter heeft. Ja, met dat ene Adhd kenmerk, druk om te verwerken
wat is meegemaakt, om spanning te reguleren, maar meer ook niet.
Van de week
lees ik een mailtje van iemand waarmee ik een mailwisseling heb over Adhd. Ze
vertelt me vol overtuiging dat het niet altijd even makkelijk is om kinderen
met Adhd op te voeden. Ik vond het dan ook geweldig om te lezen hoe goed haar
kinderen terecht zijn gekomen. Wat een bemoediging was dat!
Wat is het
heerlijk om elkaar op deze manier te bemoedigen en een stukje erkenning te
geven. Het kan soms zo simpel zijn.