zondag 3 februari 2013

Toch lekker die erkenning!

Van de week zit ik op kantoor bij een van mijn opdrachtgevers. Een collega vraagt me naar mijn mening over de core business van het bedrijf.  We praten er uitgebreid over. Een leuk en enerverend gesprek, waardoor we ook komen te praten over de Adhd van mijn zoon. Ja soms heb je dat, val je van het een in het ander, zo ook in dit gesprek.

Het blijkt dat mijn collega ook een kind heeft met Adhd. Dat is leuk, nou ja leuk, maar ik bedoel leuk in de zin dat ervaringen over en weer kunnen worden uitgewisseld. Leuk in de zin van herkenning over en weer. Leuk om elkaar te kunnen vertellen dat het soms best even pittig is. Leuk om te delen dat de buitenwereld niet altijd ziet en beseft wat het is om een kind op te voeden met Adhd, autisme, etc. 

Vind jouw kind het ook lastig om te automatiseren? Nee? Ja die van mij wel. Hoe doet jou kind het met organiseren? Kan hij dat een beetje of ziet hij door de bomen het bos niet meer? Er zijn genoeg ervaringen uit te wisselen. Soms raakvlakken en soms niet. En zo heeft ieder kind met Adhd z’n eigen sterke en zwakke punten, zijn kinderen met Adhd niet over een kam te scheren omdat elk kind weer z’n eigen unieke karakter heeft. Ja, met dat ene Adhd kenmerk, druk om te verwerken wat is meegemaakt, om spanning te reguleren, maar meer ook niet.

Van de week lees ik een mailtje van iemand waarmee ik een mailwisseling heb over Adhd. Ze vertelt me vol overtuiging dat het niet altijd even makkelijk is om kinderen met Adhd op te voeden. Ik vond het dan ook geweldig om te lezen hoe goed haar kinderen terecht zijn gekomen. Wat een bemoediging was dat!

Wat is het heerlijk om elkaar op deze manier te bemoedigen en een stukje erkenning te geven.   Het kan soms zo simpel zijn.