De persoon waarmee ik praat is zo vervuld van het hoge IQ van haar zoon dat ze er maar over door blijft ratelen. Niet in de gaten hebbend dat degene tegen wie ze het heeft ook wel eens over andere dingen wil praten dan het IQ van de kinderen en hoe geweldig ze het op school doen.
Stiekem vraag ik me af waarom ze zoveel over haar kinderen praat en met name hoe goed ze het doen op school. Heeft ze zelf haar kansen gemist? Is ze teleurgesteld in de keuzes die ze vroeger gemaakt heeft en moet dat via haar kinderen worden ingehaald?
En ineens geeft ze me nog een schop na, zonder dat ze het ook maar in de gaten heeft. Want, vraagt ze zich hardop af, waarom heeft de juf zulke groepjes geformeerd om een werkstuk te maken. Ik weet heel goed dat haar zoon bij mijn zoon in het groepje zit en vraag of het een IQ kwestie is. Neehh, zegt ze, maar jou zoonlief en nog een jongetje in het groepje zijn nogal druk … Waarom verdeelt juf de drukke kinderen niet over alle groepen. Au, dat doet zeer. Heel zeer!
Maar ach, ze kan er ook niets aan doen. Dit is vast een IQ-kwestie! Of nee … een EQ-kwestie.