Adhd en autisme ... zo kan het ook!

Zondag heeft zoonlief de hele dag met Lars gespeeld! Voordat we naar Lars gingen hebben we, zoals we eigenlijk altijd doen, zoonlief geïnstrueerd. ‘Eh lieverd, als Lars alleen maar zijn eigen zin doet, moet je dat wel aangeven.’ ‘Ja mam, dat zeg ik echt wel.’ Zucht. Zo van, moet je dat nou alweer zeggen?

Even later. ‘Luister lieverd, je gaat samen met hem spelen hoor. Als hij de hele tijd alleen gaat spelen moet je naar ons toe komen, oké?’ ‘Mam, dat weet ik nu wel. Dan zeg ik het echt wel.’

Onze waarschuwingen waren totaal overbodig. Lars en zoonlief hebben de hele ochtend een spelletje gespeeld en zelfs op het ijs ging het er leuk aan toe!! Het was echt genieten beiden zo bezig te zien. Ze hadden veel plezier samen en overlegden waar nodig.

’s Middags ging het mis. Lars wilde iets anders doen dan zoonlief. Ze konden er samen niet uit komen.  Goed zo, ze kwamen allebei voor zichzelf op. De oplossing was dat zoonlief naar huis werd gebracht. Maar wij waren er niet, wij waren schaatsen. En dus kwam zoonlief bij Lars terug, die intens verdrietig was dat z’n vriendje naar huis toe was gebracht. Verrassing … hij was er weer.

Toen wij zoonlief kwamen ophalen waren ze weer heerlijk samen aan het spelen. Ze wilden zelfs samen bij ons eten. Gezellig, kom maar mee! Ik werd er nogmaals in bevestigt dat zoonlief beslist de kaas niet door Lars van zijn brood laat eten. Sterker nog, het lijkt wel alsof hij zijn hakken fors in het zand steekt. Goed zo jongen, goed zo. Lars kan het wel hebben. Jullie zijn aan elkaar gewaagd!