zondag 20 mei 2012

Zoonlief is onrustig

Dit is nu al de vierde ochtend op rij dat zoonlief uit bed stuitert. Hij voelt zich wild, zegt hij. En dat is hij ook. Elke ochtend vraag ik me af waar dat dan aan zou kunnen liggen. Er ligt bij mijn weten niets spannends in het verschiet.

Terwijl zoonlief druk doende is met dingen die er nu niet echt toe doen en het eten lichtelijk vertragen zegt hij ineens: ‘Mam, ik wil nu eigenlijk al mijn verkleedspullen mee naar school, want vandaag gaan we oefenen en ik ben bang dat ik het morgen vergeet.’

Bij mij gaat het licht aan. Dat ik daar toch niet eerder op ben gekomen! Natuurlijk! Zoonlief heeft een toneelstuk en is daar al dagen zoet mee. Waar ik met plezier naartoe leef, is voor zoonlief een spannende onderneming. Hij vindt het zo leuk om in die microfoon te praten, maar tegelijkertijd heeft hij er de kriebels van in zijn buik.

En dus blijft ons kereltje nog wel even onrustig. Nu ik het plaatsen kan en voor mij begrijpelijk is waarom zoonlief zo druk is, vind ik zijn gedrag ook ineens een stuk acceptabeler.

Gelijk ga ik met zoonlief het gesprek aan en ga ik wat dieper in op de spanning in zijn lijfje voor het toneelstuk. Wat vind je dan spannend? En wat helpt je om die spanning kwijt te raken?

Toch jammer dat ik het niet eerder in de gaten had. Het helpt zoonlief zo. Maar goed, volgende keer beter.

(Wat vertel je wel van te voren aan je kind  om de spanning af te nemen en wat vertel je juist op het laatste moment? Ik ben benieuwd naar je ervaring!)

9 opmerkingen:

Puck zei

Gelukkig kwam hij er ineens mee over die verkleedkleren, daardoor ging er bij jou een lichtje aan... en kon je met hem er over praten, wat er in hem om gaat. Het is altijd moeilijk om een stap voor te lopen op wat er gaat komen en het kan ook niet altijd.

Ik merk bij de oudste (Asperger) nu op bijna 16-jarige leeftijd dat het bij hem belangrijk is dat het duidelijk is waar hij aan toe is. Het maakt niet (meer) zo zeer uit hoe lang van te voren, dus ik vertel het qua timing gewoon zoals ik het ook aan die andere twee doe.

Jolanda zei

Onze oudste zoon heeft geen adhd, maar is heel gevoelig. Altijd al heeft hij op onbekende dingen (voor 't eerst zwemles, een feestje) gereageerd met heel druk zijn van tevoren. Het liefst vertel ik iets niet zo vroeg, maar helemaal voorkomen kun je dat niet, net zoals in jouw geval. Het helpt inderdaad om er samen over te praten. Oudste zoon is geen prater, maar het feit dat ik het benoem maakt hem ook rustiger en soms komt hij daarna toch nog met zijn eigen vragen.

Unknown zei

een moeilijke hoor. jongste heeft ADD (dus niet de hyperactivity), en vroeger (toen wisten we het nog niet van de ADD) als hij toets of examen had was hij plots zogezegd 'ziek', meestal was dat dan buikpijn. als hij dan dagje thuis mocht blijven , was hij na een uurtje reeds 'beter'. vaak was datnatuurlijk plantrekkerij van hem omdat hij weer eens niet gestudeerd had!
nu is hij 20, en het 'voldoende studeren' heeft hij zich nog steeds niet aangemeten (altijd die online-computerspelletjes!). en als ik er iets durf over te zeggen ben ik een zaag. soms lukt het toch eens om er met hem over te praten, en maakt hij op een blaadje een 'studeerprogramma' op (dus met de uren dat hij zich achter de boeken zet). dat houdt hij dan enkele daagjes vol, en daarna is 't is weer hetzelfde liedje.....
groetjes, Hilde

Aline zei

lastig he, maar idd als je de oorzaak weet is het allemaal beter te dragen. verder heel herkenbaar. Ik vertel meestal de dingen op het laatste moment, maar soms verknalt school het dan door er enthousiast over te gaan praten!
Nu zoon er eenmaal mee bezig is en dus spanning opbouwt is het het handigst denk ik, om stap voor stap alles te vertellen, wat gebeurt er, wat daarna, wat dan? Wie komen er allemaal, van hoe laat tot hoe laat is het? Vooral eindtijd vinden ze hier altijd er belangrijk. Succes ermee!

Dietmut zei

ik kan er niet echt over meepraten. Mijn kinderen hadden geen ADHD, maar ook geloof ik, je moet bij ieder kind afwegen wat vertel je van tevoren en wat niet. Ik denk de moeder volt het wel aan, tenslotte is ieder kind anders. Ik zie het aan mijn kleindochters, de ene is heel snel uit haar concept te brengen en de andere weer niet. Groetjes Dietmut

Anoniem zei

De tandarts. Op het laatst.

Mirthe Duindam zei

Tja, ik heb er ook geen ervaring mee. Ik denk ook dat je het zelf het beste aan kunt voelen. En dan nog is het soms ook gewoon maar uitproberen en kijken hoe het valt. Gelukkig begon hij er zelf over en in gesprek kun je steeds mondjesmaat wat informatie geven wat hij op dat moment aan kan.
Groetjes, Mirthe

Mirjam zei

Hoi Gerda,
Wat goed dat je zoon ineens kwam met dat verhaal over dat toneelstukje. Toen viel het kwartje. Toen mijn kinderen nog klein waren vertelde ik hen dingen zoals een doktersbezoek of tandartsbezoek pas op het allerlaatste moment, om zo de tijd dat ze zenuwachtig konden zijn zo kort mogelijk te maken. Andere zaken die op school speelden wisten ze natuurlijk al lang, zoals een spreekbeurt of ook een toneelstukje, maar gelukkig hadden ze daar niet zo'n last van...
Ik wens je zoon en jullie allemaal heel veel plezier tijdens de voorbereidingen en de opvoering van het stuk...
Lieve groet,
Mirjam

pourquoi pas ??? zei

Jeetje wat een moeilijke vraag. Ik heb jaren voor mijn neefje gezorgd die dit had en nog heeft hij is nu 19 jaar. Ik denk dat t ook met leeftijd te maken heeft. Een jong kind zou ik niet te ver van tevoren inlichten maar als ze ouder zijn dan wel want dan hebben ze besef van tijd en weten ze hoe lang een week of 2 duurt. Zelf heb ik er ook last van en ik wil het altijd zo snel mogelijk weten omdat ik het dan kan verwerken, me voorbereiden en het een plek geven. Ik heb dan ook een hekel aan onverwachte dingen of veranderingen.
fijne week.