donderdag 15 november 2012

Waar doe je goed aan?

De stop-denk-doe-therapie is volledig in het water gevallen. Ik kan het niet anders zeggen. Bijna halverwege de therapie vertelt de therapeut dat de volgende keer de laatste keer is. Ze moet weg in verband met bezuinigingen.  Oké? En waarom horen wij dat nu pas? Waarom zijn wij hier dan aan begonnen?

Dit is niet in het belang van zoonlief en dus spreken wij het centrum hierop aan. Halverwege van therapeut wisselen dient nergens toe en het gevolg is dus dat zoonlief nog een paar extra sessies moet komen om een band met de nieuwe therapeut op te bouwen.

Vorige week vertelt de therapeut dat ze ziet dat zoonlief wel erg onzeker is. Wat is nieuw? Maar wat moet ik daar nu mee beginnen aan het einde van de therapie? Ze belt enkele dagen later en stelt voor om er nog enkele sessies aan vast te plakken om het stukje onzekerheid aan te pakken. Ik ben enthousiast!

Totdat zoonlief tijdens de laatste sessie te horen krijgt dat hij nog acht, ja je leest het goed, acht keer moet komen. Hij is not amused, verre van dat zelfs. Ik ben verrast, want in mijn beleving wordt met enkele, twee bedoeld en geen acht met uitloop naar tien. Ik kan na drie maanden therapie toch niet verkopen dat hij nog twee maanden moet? Dit voelt niet goed. Ik krijg de indruk dat met zoonlief geleurd wordt. Ze blij zijn dat ze weer een ‘gevalletje’ hebben waar ze mee aan de slag kunnen.  En er valt altijd wel wat te sleutelen. Maar versterkt dit niet uiteindelijk z’n minpunten waardoor hij nog onzekerder wordt?

Manlief wil direct stoppen, want dat is wat zoonlief graag wil. Ik wil het beste voor zoonlief en vooral de plank niet mis slaan. Stel dat zoonlief het wel nodig heeft … De kinderarts biedt uitkomst. Haar advies … kijk wat zoonlief wil … die sessies kan hij altijd nog volgen …

En zoonlief? We hebben hem verteld dat we zijn reactie serieus hebben genomen, daarmee aan de gang zijn gegaan en hij mag stoppen met de therapie. Die ogen … kostelijk! Hij was dolblij, kon hij lekker weer met vriendjes spelen. Hij opgelucht, wij opgelucht … nu de therapeut nog vertellen.

9 opmerkingen:

Aritha V. zei

Nou, ik snap dat hij blij is! Is zijn onzekerheid faalangst of heeft hij een negatief zelfbeeld? Zal wel een beetje door elkaar lopen of niet.

Dat plaatje is echt leuk erbij.

Mirthe Duindam zei

Ja, dat zijn lastige overwegingen... Uiteindelijk valt dan de beslissing en daar ga je dan mee verder. Dan kun je zien hoe het uitpakt en later weer zien wat er dan eventueel nog nodig kan zijn. Het geeft weer even ruimte en opluchting, dat doet ook wat.
Groetjes, Mirthe

Aline zei

Goed van je dat je kiest voor de keuze van je zoon. Per slot moet hij gaan en is het voor hem. Tegen zin in gaan werkt volgens mij helemaal averechts. Leuk plaatje. Zo blij zal-ie wel zijn ja!

Unknown zei

Het zou nog wel eens kunnen dat dit jullie zoon wat meer zelfvertrouwen geeft - gehoord worden. En idd, vinden kunnen ze altijd wat die therapeuten, niet alleen met adhd-ers, maar ook bij mensen zonder een stempel of rugzakje of hoe je het maar noemen wilt. Succes. Groet, Annet

Fokelien zei

Een beter plaatje dan Guust kun je er niet bij zetten! Fijn dat de keuze bij zoonlief leggen goed heeft uitgepakt. Zal idd goed voor zijn zelfvertrouwen zijn!

Fokelien zei

Enne... ik heb je een award gegeven! Kijk maar es op mijn blog: www.familiehaije.blogspot.com

Unknown zei

Volgens mij groeit die onzekerheid er wel uit met 'ouder' te worden.
Ik denk dat jullie de juiste beslissing genomen hebben met te stoppen. Te lang 'therapie' volgen zou zijn onzekerheid ook kunnen aanwakkeren, 'ben ik nou niet normaal of wat?' zou hij zich op de duur kunnen gaan afvragen.
Tijd brengt raad. Laat hem maar lekker kind wezen, zelfs met ADHD!
hartelijke groetjes, Hilde

Aline zei

Ik heb je een liebster blog uitgereikt. Kijk even op mijn blog!

Dietmut zei

Goed geluisterd naar zoonlief, even rust en dus geen sessies, als het echt nodig is kan je die toch weer oppakken. Veel sterkte voor allemaal, Dietmut