Elkaar begrijpen!

Ik erger me mateloos

De vergadering kabbelt wat voort over dingen die mij niet echt aangaan. Ik doe me tegoed aan het speculaat op tafel en de warme thee in mijn handen en wissel zo af en toe een woord met mijn buurvrouw. Soms geven we elkaar betekende blikken van ergernis of instemming. We hebben aan het half woord genoeg.

Maar ineens verandert de sfeer en gaat het over de klas waar mijn kind in zit. Ik spits mijn oren en luister mee. In niet al te fraaie bewoordingen wordt me een indruk van de klas gegeven. Ik erger me ineens groen en geel totdat ook nog eens een moeder roept dat er allemaal ADHD-ers in die klas zitten, alsof deze opmerking iets toevoegt aan het gesprek, maar ze is er voldaan mee en daar lijkt het om te gaan.

De stoom komt uit mijn oren en de verdere vergadering zal me worst wezen. Ik ben er klaar mee en zo te zien mijn buurvrouw ook. Ohh dus ik ben niet de enige die het geen leuke discussie vindt. Ik voel me persoonlijk aangevallen, omdat het om mijn kind lijkt te gaan. Ongeacht of dat ook zo is, maar ook mijn kind heeft ADHD en ik ben er toch wat gevoelig voor.

Zou ze zelf nou in de gaten hebben wat ze allemaal precies zegt? Maar meer nog doe ik dit ook niet regelmatig? Onbewust iemand kwetsen met mijn mening of uitlatingen? Deze momenten maken me er opnieuw van bewust goed op te letten wat ik zeg en hoe ik het zeg! Ze weet denk ik niet half hoe leuk ADHD-ers zijn! Gelukkig weet ik het wel.

Het blijft me verbazen

'Zeg, vraag jij nu ook bij de middelbare scholen hoe ze omgaan met kinderen met ADHD?' 'Nee hoor, waarom zou ik? Dezelfde vraag stel ik aan iemand met een kind met PDD-NOS en ADHD. 'Nee dat doe ik niet, dat doe ik bij de intake.' Ik val nu toch een beetje stil. 

Ben ik nou zo'n muts dat ik wil weten of middelbare scholen hier aandacht voor hebben of leg ik er teveel nadruk op? Je wilt toch weten of scholen hierop voorbereid zijn? Tuurlijk, ik begrijp best wel dat je er met een gesprek niet bent, maar in zo'n gesprek kun je een heel eind komen. Je wilt toch ook niet dat je kind om de haverklap de klas uit wordt gestuurd, omdat school niet weet dat je kind ADHD heeft, welke aanpak het beste werkt. Het wordt ook lastig, omdat zoonlief straks elk uur een andere leerkracht krijgt en die mensen de kids niet allemaal in beeld kunnen hebben. Maar het lijkt me toch fijn wanneer een school hier extra aandacht voor heeft, zonder dat een kind hier vanaf hoeft te weten. 

Tijdens een informatie avond gaven enkele scholen aan hier inderdaad aandacht voor te hebben. Toen ik met een leerkracht van een school hierover in gesprek kwam vroeg ik waarom hier niet iets dieper op was ingegaan. Nou, was het antwoord, vorig jaar hadden ze kritiek gekregen omdat ze er teveel over hadden verteld en dus hadden ze nu het hele verhaal hierover geschrapt. Oké ... beetje jammer! Brutalen hebben de halve wereld en zo ben ik dus blij dat ik er even naar heb gevraagd. Het heeft me weer nieuwe inzichten opgeleverd.

Ik vind het overigens pure luxe dat 'onze' groep acht zes!, ja je leest het goed, zes middelbare scholen bezoekt! En dan moet mijn ADHDtje gaan kiezen waar hij heen gaat. Ik had vroeger geen keus. Er was er een. Heel simpel allemaal!

Op zoek naar voortgezet onderwijs

 

Je wilt toch goed voorbereid zijn. Goed voorbereid op het voortgezet onderwijs. Wat past het beste bij mijn kind en vooral ... gaan we niet te hoog inzetten. Voor ons staat het plezier hebben in wat hij gaat doen voorop. We willen niet dat hij tussentijds afhaakt, omdat wij vonden dat hij zo nodig dat niveau moest gaan doen.

De vraag aan juf van groep 8 was duidelijk.: 'Welk onderwijsniveau past het beste bij ons kind.' Het antwoordt was ook duidelijk: 'Hij heeft een goed stel hersens, heeft zelfs een hoger niveau in zich, maar door zijn onrust komt dat er niet uit. Daar moeten we wel rekening mee houden.'

Oké dat is even slikken, want ik vind het toch jammer voor mijn kind dat de onrust in zijn hoofd en lijf hem belemmeren in zijn leren. Overigens is dit niet nieuw voor ons, maar tussen zelf denken en het een ander horen zeggen zit een groot verschil. Maar de bevestiging van wat we zelf al dachten omtrent zijn denkvermogen is toch leuk!

We gaan door op de weg die we al hadden ingeslagen, met de tips van juf! En dus gaan we vanavond luisteren wat de verschillende scholen te bieden hebben. 

Voor ons heel belangrijk: 

• welke ondersteuning bieden jullie kinderen met ADHD;
• wat verwachten jullie van ouders hierin;
• wat verwachten jullie van het kind zelf;
• hoe is communicatielijn hieromtrent.

Uiteindelijk zal zoonlief de keus maken, maar we zullen hem zeker wijzen op de manier waarop scholen omgaan met kinderen met ADHD. We gaan het zien!

Wil je hierover meer weten? Lees dan eens ADHD & het voortgezet onderwijs. In dit artikel vind ik de volgende zin heel belangrijk: ‘Ouders van adhd-pubers moeten veel meer betrokken blijven bij het onderwijs aan en de behandeling van hun kind.'

Dit doen we nu al in het basisonderwijs en zullen we voortzetten op het voortgezet onderwijs. Maar hierin ligt ook een taak van de nieuwe school van zoonlief, nu eens zien hoe serieus ze deze taak nemen.

De misplaatste adelaar

Onderstaande stuk las ik op facebook en heb ik van adddkenmerken.net gehaald!

Op een dag vond een boer een adelaarsei maar zag het aan voor een kippenei. Hij plaatste het ei bij de andere eieren in de broedmachine in het kippenhok.

Een paar weken later kwam het ei uit. De baby adelaar werd opgevoed als een kip met de andere kuikens. Samen met de andere kippen leerde hij pikken en grazen. Hij werd streng gewaarschuwd te vliegen, omdat kippen niet echt kunnen vliegen, ze fladderen en vallen, zo werd hem verteld …

De arend bleek een ellendige kip. Hij wilde niet goed pikken. Hij haatte het omdat hij altijd het gevoel had onhandig te zijn en viel steeds om. Hij had voortdurend honger en was prikkelbaar, omdat het kippenvoer hem gewoon niet tevreden kon stellen. De andere kippen vonden hem storend en vreemd …

Na jaren van worstelen om een normale kip te zijn, was het gevoel van eigenwaarde van deze kip vrij laag geworden. Hij haatte zichzelf. “Waarom ben ik zo groot, onhandig en anders? ‘Hij vroeg zichzelf steeds af:” Waarom kan ik hier niet gelukkig zijn net als alle andere kippen? “

 “Is dit alles wat er is in het leven?” Vroeg hij zich pijnlijk af: “Waar is de sensatie? Waar is de flow?“

Hij begon meer en meer verstorende dingen te doen, alles om maar een beetje opwinding te krijgen. Hij verlangde in zijn hart naar dat gevoel van vliegen en zweven – alleen hij wist niet eens wat dat was – dus probeerde hij dat te compenseren door het maken van zijn eigen spanning rond het kippenhok, d.m.v. drama en verstoringen. Andere kippen noemden hem zelfzuchtig, wanordelijke en een onruststoker. De arme adelaar nam het allemaal ter harte, geloofde hen en werd depressief.

Op een dag, hoog in de lucht zag hij een andere adelaar. Het benam hem direct de adem. Voor een moment voelde hij een golf van herkenning. Hij voelde iets in hem gebeuren. Hij voelde zich meer levend dan hij ooit eerder had gevoeld.

In zijn opwinding vertelde hij zijn familie van kippen wat hij had gezien en hoe hij ook wilde vliegen. Ze lachten hem uit. “Ben je gek?” “Je droomt” “Echte kippen vliegen niet!” “Je zal dat nooit kunnen!” “Je kunt niet eens  kakelen en grazen!” En nu denk je wel dat je op een dag zult kunnen vliegen?” Wanneer word je nou eens volwassen en sluit je je bij ons aan om te grazen in het kippenhok. Waarom kun je niet meer zoals je collega’s zijn? Wat is er mis met jou? 

De jonge arend werd beschaamd en ontmoedigd. Hij voelde zich hopeloos en alleen en zo viel hij die nacht in slaap.

Dagen later zag hij tot zijn vreugde de vogel opnieuw en deze keer schreeuwde hij het geluid van een adelaar. Op het moment dat de jonge arend, die tussen de kippen was opgegroeid, deze roep hoorde, gebeurde er iets onverwachts. Zijn lichaam slingerde oncontroleerbaar – zijn hele lichaam reageerde automatisch op de majestueuze kreet van de adelaar met een krachtige kreet van zichzelf. Hij was verbaasd. “Wat is er gebeurd? … Kwam dat prachtige geluid van mij? Kippen maken dat geluid niet! Alleen adelaars doen … Wacht … Alleen arenden doen dat!“

Een kippenhok gaat alleen samen met kippen, het kan een adelaar niet tegenhouden weg te vliegen – vooral niet wanneer ze hun roeping horen.

De jonge adelaar, eindelijk bewust van wat hij werklijk was, strekte voor de eerste keer zijn vleugels en vloog weg. Voor hij het wist zweefde hij door de lucht. Hij was niet langer meer gevangen in het kippenhok, omdat hij hij niet meer gevangen was door het idee dat hij een kip zou zijn. Niets kon hem meer stoppen.

Bovenstaand stuk is afkomstig uit het zeer inspirerende boek “The Davinci Method“, geschreven door John Garrot Loporto en vertaald door Jochem, waarvoor mijn hartelijke dank. Een echte “eye opener” voor iedereen met ADD en ADHD, maar zeker ook voor iedereen die (hoog) begaafd is.

Soms vraag ik me af ...

Soms heb ik van die momenten (terwijl ik allang het antwoord weet) dat ik me echt afvraag of de prikkels van buitenaf werkelijk invloed hebben op het gedrag van mijn kind. Of de voor hem spannende dingen hem extra onrust geven. Of de E-nummers die hij binnenkrijgt hem werkelijk doen laten stuiteren tot aan het plafond. En door ervaring krijgt men antwoordt ……

Zo ook na het gesprek met de kinderarts over de hoeveelheid medicatie van mijn kind. De leerkracht vond dat zoonlief in de loop van de ochtend steeds onrustiger werd. Zowel de leerkracht als zoonlief hadden er geen last van, maar de leerkracht zou het jammer vinden als zijn prestaties er onder zouden lijden en beter iets vroeger aan de bel trekken dan te laat.

Gelijk maar een vervroegde afspraak met de kinderarts gemaakt. Het zou kunnen dat zoonlief wat meer medicatie nodig had, omdat hij in de afgelopen drie jaar natuurlijk is gegroeid en dus meer lichaamsmassa heeft. Althans zo gaat dat vaak, maar bij zoonlief valt dat tegen en ik vond dat dus geen aannemelijke reden. ‘Maar, zei ik, hij heeft nu een klas met 34 kinderen (voorheen 23) zou dat van invloed kunnen zijn?’ ‘Ohhhh, zei de kinderarts, maar dan begrijp ik wel waarom hij meer medicatie nodig heeft …’

Of je nou in een klas van 23 kinderen zit of van 34 kinderen (en de klas is een druktemaker-klas) dat heeft enorm veel invloed. Hij krijgt dus veel meer prikkels binnen. Oplossing verhoging van de medicatie en een brief naar school!

Want ik vind het best wel een beetje triest dat mijn kind (zonder dat nog helemaal is onderzocht wat de consequenties zijn op langere termijn van het slikken van Methylfenidaat) meer medicatie moet gaan slikken, omdat school het nodig vindt om een klas buitensporig te vergroten.

Hij doet het heel goed met een half pilletje meer! 

Kinderen met ADHD benadeeld door discussie over ziekte

Compleet beeld over betekenis diagnose biedt ouders houvast

Kinderen en ouders van kinderen met ADHD zijn niet geholpen met de felle discussies over de oorsprong van ADHD en of de ziekte eigenlijk wel bestaat, maar hebben behoefte aan handvatten om te kunnen omgaan met het afwijkende gedrag. Dat constateert de Amerikaanse psycholoog Russell Barkley. Van zijn boek Diagnose ADHD is nu de Nederlandse vertaling verschenen. In dit boek wordt de discussie of ADHD al dan niet ‘bestaat’ als ziekte in het midden gelaten, en krijgen ouders adviezen om zelf de leiding te houden over de beste aanpak voor hun kind.

“De belangstelling voor en discussie rondom ADHD is groot”, zo stelt Pier Prins, hoogleraar Klinische Kinder- en Jeugdpsychologie aan de Universiteit van Amsterdam en verantwoordelijk voor de bewerking van de Nederlandse vertaling van het boek. “In dit boek wordt ADHD vooral opgevat als een schadelijke gedragsstoornis waar kinderen en hun omgeving veel last van kunnen hebben, zonder te oordelen over de diagnose.”

Barkley heeft het boek geschreven voor de ‘wetenschappelijke ouder’, de ouder die als een wetenschapper nieuwsgierig is en zich volledig wil informeren over ADHD. Alleen door zich te verdiepen in wat wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond, kunnen ouders zich wapenen tegen mythen en ficties over ADHD. Op deze manier kunnen zij meedenken met hulpverleners en leerkrachten, en zelf de leiding over de aanpak voor hun kind houden.

“In plaats van te populariseren is het belangrijk het hele verhaal rondom ADHD vertellen. Alle aspecten worden tot in het kleinste detail besproken”, aldus Prins. Dit gebeurt op wetenschappelijk niveau, maar ook aan de hand van concrete voorbeelden en vertaald naar dagelijkse situaties. Zo heeft ADHD invloed op het functioneren op school, het omgaan met leeftijdsgenoten en de gezinssituatie. Daarnaast komt medicatie uitgebreid aan bod. “Het boek is erop gericht om je eigen kind te kunnen begrijpen en het zo goed mogelijk te begeleiden, van de fase waarin ADHD wordt gediagnosticeerd, tot het omgaan met de diagnose in verschillende levensfases.”

Russell Barkley is klinisch psycholoog, kinder- en adolescentenpsycholoog en neuropsycholoog. Momenteel is hij als hoogleraar Onderzoek verbonden aan de afdeling Psychiatrie van de Medische Universiteit van New York in Suracause. Hij houdt zich bezig met alle aspecten van ADHD en heeft diverse behandelingsmethoden ontwikkeld. Barkley is (co)-auteur van 15 boeken en handleidingen over ADHD en heeft meer dan 170 publicaties op zijn naam staan.

ADHD en Omdenken

Een vader wordt gevraagd om mee te helpen met een herfstwandeling van groep 2, de klas van zijn dochter. Voorafgaand aan de wandeling wijst de juf de vader op een van de leerlingen op wie hij moet letten. “Dit is Johan. Johan heeft ADHD. Hij loopt weg in het bos. Dit weekend waren zijn ouders hem ook weer twee uur kwijt. Asjeblieft, let goed op, want je kunt hem niet vertrouwen.”

De vader besluit anders te kijken naar de situatie. Hij zet het jochie in zijn auto, klapt de spiegel om en kijkt hem in zijn ogen. “Johan, ik heb een probleem. We gaan zo naar het bos. Je zult denken dat ik er als papa stoer uitzie, maar ik kan je vertellen dat ik het doodeng vind in het bos. Johan, wil jij een beetje op me letten zo meteen?”

In het bos grijpt Johan de hand van de vader en kijkt hij hem voortdurend aan. Hij is apetrots dat hij voor die stoere papa mag zorgen.

Bron: Ivo Mijland
http://omdenken.nl/boswandeling/

Kijk voor meer informatie op hun facebookpagina of op hun website. Een echt aanrader!!!