Brammetje Baas

Eigenlijk wil ik heel graag deze film onder jullie aandacht brengen. Het is een heel goede film om met je kind te kijken. Niet alleen wanneer je net te horen hebt gekregen dat je kind adhd heeft, maar zeker ook als je het al een tijdje weet. Zoonlief herkende zichzelf zeker in Brammetje Baas. Misschien niet in alles, maar wel de onrust.

Is ADHD een fabeltje?

Steeds vaker wordt medicatie bij kinderen met ADHD ter discussie gesteld. Is het wel goed voor mijn kind? Wat zijn de bijwerkingen? Wat zijn de gevolgen van het slikken van de medicatie voor mijn? Kun je de ADHD van je kind als ouders door middel van de opvoeding niet oplossen? Ligt het werkelijke probleem niet gewoon bij de ouders? ADHD is toch gewoon een modeverschijnsel? Je kind is gewoon druk, onrustig, impulsief en vervelend. Dit valt toch prima op te lossen met een cursusje? Genoeg experts die zich aanbieden en zeggen dat zij de oplossing hebben voor de ADHD van je kind en dat dat prima te verhelpen is.

Onzin, echt onzin! Ja het is waar, daar hoeven we geen ingewikkelde theorieën op los te laten, dat weet iedereen. De multimedia en alles wat ook maar met een schermpje te maken heeft en overmatig op dat schermpje beweegt geeft onrust aan je kind. Dat kun je zelf thuis proberen. Geef je kind de hele week geen telefoon, IPad, tv, Playstation, Wii of iets dat er ook maar op lijkt en je merkt dat je kind zijn eigen creatieve brein aanboort om zichzelf te vermaken en dus z’n energie kwijt kan met als gevolg dat je kind rustiger wordt.

Is dat de oplossing dan? Nee natuurlijk niet. Elk kind moet mee in de drukke ingewikkelde individualistische wereld waarin we ons nu bevinden, waarin prikkels gewild dan wel ongewild op hen afkomen. Dat moet er een keer uit. Alles moet verwerkt worden. Het ene kind wordt stil, de ander slaapt veel, weer iemand wordt chagrijnig en mijn kind krijgt energie.

Medicatie is voor hem noodzaak. Zonder medicatie is het een warboel in zijn hoofd. Daar kan hij prima mee leven, maar zijn omgeving denkt daar soms anders over. Op school heeft hij medicatie nodig om broodnodige concentratie op te kunnen brengen en zijn werk te doen. Voor mijn kind is dat genoeg, maar dat is niet voor ieder kind de oplossing.

Eigenlijk wil ik gewoon zeggen … oordeel niet te snel, maar ga het gesprek eens aan met iemand die ADHD heeft of ouders die een kind hebben met ADHD. Als je geen ervaring hebt, heb werkelijk geen idee hoe de wereld van iemand met ADHD in elkaar zit. En ook dat is voor elk mens (en ook voor elke persoon met ADHD) verschillend.

ADHD is oké! Kijk maar eens naar alle mooie kanten!

Er komen steeds meer posters in omloop die de mooie kanten van ADHD belichten. Daar ben ik blij mee, want soms kan ik zo'n geweldig positieve poster best in mijn huis gebruiken. Dan zie ik alleen maar de negatieve kanten van ADHD.

Veel van deze mooie kanten zie ik terug in mijn soms drukke, impulsieve en nogal hard pratende kerel. Eigenlijk zie ik ze dagelijks terug.

Nee mijn kind is niet ADHD, maar hij is mijn kind met ADHD! Gelukkig ziet zoonlief veel van die voordelen bij zichzelf terug!

Laatst zeiden twee vriendjes, die bij mij in de auto zaten, dat zoonlief altijd met een lach de klas in komt! Geweldig toch, dat tovert direct een blijde lach op mijn gezicht!

(Ik heb geen idee waar deze poster vandaan komt. Ik heb hem van fb gehaald. Mocht deze poster ergens aan gelinkt zijn dan hoor ik dat graag. Dank voor degene die deze mooi plaat gemaakt heeft!)

Het is ADHD --> Dit is ADHD

Je loopt de kamer wat beduusd uit of met een gevoel van zie je wel, ik heb het altijd al gedacht. Je kind is gediagnosticeerd. ‘Het is ADHD.’ En hoe nu  verder? Je bent net die kamer uit gelopen, maar bent vergeten te vragen waar je je informatie vandaan kunt halen. Dan is er altijd nog een volgend gesprek natuurlijk of, in ons geval, een gesprek met de kinderarts.

In een van de eerste gesprekken vroeg ik de kinderarts welk boek ik het beste kon lezen. Internet overspoelt je met informatie en non-informatie en zo is het ook met boeken. Uit welk boek kan ik het best mijn informatie vandaan halen. Zij adviseerde mij destijds het boek ‘Het is adhd’ te lezen van A. Peternotte. En dat heb ik gedaan. Het was een heel herkenbaar en duidelijk boek. Echt een soort naslagwerk.

Nu werd ik door Lannoo Uitgeverij geattendeerd op het hernieuwde boek van ‘Het is adhd’ met een iets andere titel ‘Dit is adhd’ van Jan Buitelaar & Arga Paternotte.  Het is echt een heel mooi herziene versie waarin uiterst goed wordt uitgelegd wat adhd precies inhoud. Als je het boek leest zul je veel herkenning vinden en vaak genoeg instemmend knikken!

Lannoo Uitgeverij heeft mij gevraagd of ik je wil attenderen op de volgende korting. En dat doe ik met plezier, want het is een prachtboek! Een echte aanrader!

‘ADHDblogspot’ schenkt je in samenwerking met Uitgeverij Lannoo 5 euro korting* bij aankoop van dit boek. In plaats van € 24,99 betaalt u nu € 19,99. Klik op Dit is ADHD. Betalen kan online of via eenvoudige overschrijving. 

Via de link http://www.lannoo.be/dit-adhd vind je nog meer informatie over het boek!

*De korting: (1) is enkel geldig via de webshop van de uitgeverij; (2) wordt verrekend nadat je het boek in de webshop hebt toegevoegd aan je winkelmandje; (3) geldt enkel indien je gebruik maakt van bovenstaande actie-url en dit (4) zolang de voorraad strekt.

Een mooi leermoment

De laatste les van de typecursus zit zoonlief behoorlijk dwars. Het probleem met deze les is dat je snel moeten typen en tegelijkertijd je fout in beeld wordt gebracht als je een misslag maakt. Zoonlief mag maar vijf fouten maken en moet een typesnelheid halen van 120 aanslagen per minuut halen.

Dit is voor zoonlief een bijna onmogelijke opgave! Hiermee wordt zijn en ons geduld dan ook enorm op de proef gesteld. Zodra zoonlief ook maar hoort dat hij aan die typeles moet beginnen slaat zijn humeur om in onzekerheid en stress. Er wordt van hem iets onmogelijks gevraagd. Hij kan dit niet en dus geeft hij bij voorbaat al aan dat het toch niet gaat lukken. 

Terwijl hij typt vallen er diepe zuchten, zijn de ohh’s  en aahh’s niet van de lucht en ook het been dat hij over de ander heeft geslagen blijft verwoed wippen. Na twee regels komt zoonlief al zuchtend naar buiten. Hij kan het niet en wil praten. Maar we moeten hier doorheen. Het is een bijzonder goede concentratieoefening en ook goed te leren dat je fouten mag maken (hoewel dat bij deze les helaas niet opgaat).

En ik wil het ook niet voor hem doen (hoewel mijn handen jeuken), want zo leert hij het nooit. Hij moet leren dat hij het wel kan. Een goede voorbereiding voor de proefcito in groep zeven. Hij moet toch een keer leren door die stress heen te komen.

Ook mijn geduld raakt op. Gelukkig is manlief de rust zelve en dirigeert zoonlief terug naar het toetsenbord. Als ik mijn geduld weer bij elkaar heb geraapt moedig ik hem aan niet te kijken naar de fouten die hij maakt, maar gewoon door te zetten. Over de fouten heen te stappen.

De volgende dag gaat zoonlief het weer proberen. ’s Ochtends, ’s middags en als we ’s avonds terugkomen stelt manlief voor dat hij het nog een keer probeert. Ik ga hardlopen en beloof zoonlief een verrassing als hij het haalt. Als ik buiten adem terugkom (en een record haal ;)) holt zoonlief naar buiten om me te vertellen dat hij zijn typecursus heeft gehaald en wil weten wat de verrassing is. Ik heb er even geen woorden voor …

 En dus komt er een praatmoment … over zelfvertrouwen, dat hij het kan zonder ons, dat hij het helemaal zelf heeft gehaald! Trots! Dit wordt beslist een teruggrijpmoment!

Nogmaals een bevestiging

Het is vlak voor de vakantie en midden in de Citoperiode als ik een mailtje van de meester krijg. Zoonlief heeft een teleurstellend cijfer gehaald voor de taaltoets waardoor zijn cijfer wat wegzakt. Ik reageer meteen door aan te geven dat zoonlief de laatste dagen opziet tegen de toetsen, omdat de cijfers wat tegenvallen. Hij is onrustig en praat er over. We merken dat zoonlief het prima weet, maar erg slordig en onrustig is in wat hij opschrijft. Ik stel voor even bij elkaar te komen.

De volgende middag als ik bij de meester aan tafel zit geeft hij meteen aan dat hij heeft geconstateerd dat zoonlief last heeft van Citoctress. Dit is een zorgpunt en zal naar de volgende leerkracht worden gecommuniceerd. Ahhh hij ziet het dus ook! Wat wij al jaren zien is nu door de leerkracht geconstateerd en wordt meegenomen naar het volgende toch wel cruciale jaar!

Ook wij moeten hier iets mee. We gaan binnenkort met de kinderarts in overleg wat we hiermee aan moeten. We willen zoonlief eigenlijk niet wéér op een of anders  antistress-, weerbaarheids- of zelfvertrouwencursusje doen, want daar heeft hij inmiddels zijn buik van vol! Er moet toch iets anders zijn wat we hem zouden kunnen meegeven?

Zoonlief heeft de toets over mogen maken en haalt een prachtig cijfer! En ondanks alle stress heeft hij mooi een mooi rapport meer naar huis genomen! De vakantie zijn we met veel plezier ingegaan!

Niet meer gewend

Het is vakantie (eigenlijk is deze al bijna weer voorbij) en dus blijft de medicatie van zoonlief in de kast. Dat is toch wel even wennen, want wat onderdrukt werd door de medicatie komt nu ten volle naar voren.

Is dat zo erg dan? Nou eigenlijk niet, maar soms wel lastig. Kan hij met de medicatie alles prima onthouden, nu moet ik meer dan eens aan zoonlief vertellen wat hij ook alweer zou doen. Zijn drempeltje tot frustratie is tot vlak boven het nulpunt gedaald en ook geeft hij veel sneller op dan wanneer hij medicatie zou gebruiken. Zijn volumeknopje is volledig zoek en dus helpen wij hem er zo'n beetje dagelijks aan herinneren dat hij alleen tegen ons praat en niet de hele buurt hoeft mee te genieten. Uiteraard is ook alles veel sneller saaaaaaiiiiiiiii!!! En wat dacht je van keuzes maken, bijna een onmogelijke opgave als hij moet kiezen uit meer dan twee mogelijkheden. Een boek lezen is een ware kwelling, maar hij doet het toch maar (toegegeven onder enige dwang)!

Maar zijn spontaniteit is geweldig! Hij kan lachen, gieren, brullen, is meelevend, kan zomaar zeggen dat hij van me houdt en geeft me er dan gelijk een dikke omhelzing bij. Het maakt hierbij niet uit wie erbij is. Hij eet weer lekker veel en komt zo aan groeien toe. Sociaal, emotioneel is hij erg ver en een echte kanjer. Voelt de dingen ontzettend goed aan en weet dat goed te omschrijven! En grappen maken is een van zijn specialiteiten.

Straks is het weer zo ver dan gaat hij weer Methylfenidaat (Ritalin) gebruiken. Onnodig? Nee, voor zoonlief een prachtig hulpmiddel om hem te helpen concentreren en te leren op school!

Toch lekker die erkenning!

Van de week zit ik op kantoor bij een van mijn opdrachtgevers. Een collega vraagt me naar mijn mening over de core business van het bedrijf.  We praten er uitgebreid over. Een leuk en enerverend gesprek, waardoor we ook komen te praten over de Adhd van mijn zoon. Ja soms heb je dat, val je van het een in het ander, zo ook in dit gesprek.

Het blijkt dat mijn collega ook een kind heeft met Adhd. Dat is leuk, nou ja leuk, maar ik bedoel leuk in de zin dat ervaringen over en weer kunnen worden uitgewisseld. Leuk in de zin van herkenning over en weer. Leuk om elkaar te kunnen vertellen dat het soms best even pittig is. Leuk om te delen dat de buitenwereld niet altijd ziet en beseft wat het is om een kind op te voeden met Adhd, autisme, etc. 

Vind jouw kind het ook lastig om te automatiseren? Nee? Ja die van mij wel. Hoe doet jou kind het met organiseren? Kan hij dat een beetje of ziet hij door de bomen het bos niet meer? Er zijn genoeg ervaringen uit te wisselen. Soms raakvlakken en soms niet. En zo heeft ieder kind met Adhd z’n eigen sterke en zwakke punten, zijn kinderen met Adhd niet over een kam te scheren omdat elk kind weer z’n eigen unieke karakter heeft. Ja, met dat ene Adhd kenmerk, druk om te verwerken wat is meegemaakt, om spanning te reguleren, maar meer ook niet.

Van de week lees ik een mailtje van iemand waarmee ik een mailwisseling heb over Adhd. Ze vertelt me vol overtuiging dat het niet altijd even makkelijk is om kinderen met Adhd op te voeden. Ik vond het dan ook geweldig om te lezen hoe goed haar kinderen terecht zijn gekomen. Wat een bemoediging was dat!

Wat is het heerlijk om elkaar op deze manier te bemoedigen en een stukje erkenning te geven.   Het kan soms zo simpel zijn.

Mijn moederhart huilt!

Tussen-de-middag. De kinderen hebben het eten op. Zoonlief vraagt of ik even naar de gang wil komen. Dat vraagt hij altijd als hij iets belangrijks te bespreken heeft, dat zijn broertje niet mag weten. ‘Mam, ze zeggen dat ik dom ben. Ik maak ook grapjes en zo.’ Hij praat heel onduidelijk en onsamenhangend. Niet goed wetend hoe hij de stroom van emoties in zijn lijf onder woorden moet brengen. Het is allemaal een beetje teveel. ‘Hoezo dom, je bent helemaal niet dom!’ roep ik verontwaardigd.

Twee weken cito en een mogelijke verbouwing op komst doen geen goed aan de gemoedstoestand van zoonlief. Tel daar een zelfvertrouwen beneden het vriespunt bij op en het stormt vreselijk in zoonliefs hoofd.

Ik hap naar adem als zoonlief zegt: ‘Ja mam, als ik grapjes maak en zo, dan denk ik dat ik ook iemand ben.’ Mijn hart breekt. Mijn hart huilt om zo weinig zelfvertrouwen. Om de lelijke dingen die andere kinderen (misschien onbedoeld) kunnen zeggen. ‘Lieverd, jij bent jij met je lieve lach, je humor, je omzien naar de ander, je boosheid, je verdriet, je bent dat allemaal. Je bent niet alleen maar die humor, je bent zoveel meer!’

‘Ik weet het niet hoor mam, maar ik ben zo druk en zo. Ik voel me zo, ja ik weet het niet. Hoe moet dat nou met die verbouwing en ja ik moet nu naar school, maar ….’ Hij komt er niet uit. Ik moet hem laten gaan, maar ben nog lang niet uitgesproken. Ik wil hem knuffelen, vasthouden en zo veel meer. Maar de tijd gebied anders.

Waarom moet een citoperiode nou twee lange weken duren. Voor mijn mannetje is dat veel te veel. Hij heeft het niet zo laten merken (ook niet met onrust) tot nu … De spanning in zijn lijf zoekt een uitweg en heeft het gemunt op zijn zelfvertrouwen, die een behoorlijke knauw heeft gekregen ...

Mijn hart huilt. Wat doet dit pijn!

Een topcijfer

Gespannen loop ik voor het keukenraam heen en weer. Het is half vier, hij zou inmiddels wel thuis moeten zijn. Dit helpt niet echt. Ik loop bij het raam vandaag en ga iets doen. Niet veel later sta ik weer voor het raam, maar ook dan zie ik zoonlief niet voorbij komen fietsen. Mijn geduld wordt aardig op de proef gesteld.

Net als ik weer weg wil lopen komt zoonlief aangefietst. Aan zijn gezicht kan ik niet zien of het goed is gegaan. Hij kijkt gewoon, niet blij, maar ook niet boos. Wat dat te betekenen heeft weet ik niet. Vol verwachting loop ik naar de achterkant van het huis en sta voor het raam als hij het tuinhek opendoet. Dan nog zegt hij niets. Hij heeft niet in de gaten dat ik vol verwachting op zijn cijfer sta te wachten.

Ik kan me niet meer inhouden en vraag: ‘En?’ Dan komt zoonlief los. Hij heeft maar een 8,5 gekregen en is behoorlijk teleurgesteld. Ik ben meer dan blij voor hem, maar zoonlief vindt het niets. ‘Maar, zeg ik, ‘als het een negen was geweest, was je ook niet tevreden, want dan had je gerekend op een 9,5 of niet?’

Hij is boos op een van de jongens uit de klas die een stom punt naar voren bracht. ‘Mam, hij zei dat ik te hard praatte en hij me daardoor niet goed kon verstaan. Dat is toch belachelijk.’ Ik kan niet anders dan toegeven dat dit een lichtelijk onhandig opmerking is. ‘Hij bedoelde vast dat je nasaal klinkt, omdat je zo verkouden bent, maar wist dat waarschijnlijk niet goed te benoemen.’, geef ik als antwoord. ‘Dan moet hij dat toord.  nasaal klinkt, omdat je zo verkouden bent, maar wist dat waarschijnlijk niet goed te benoemen.ch zeggen en niet dat ik ter hard praat en hij het niet kan verstaan. Hij is toch niet doof?’

Het is beter dit punt te laten rusten en me toe te spitsen op zijn topcijfer. Ik ben trots op hem en de beoordeling liegt er niet om! Hij doet alles uit zijn hoofd, heeft geen papiertje nodig. Maar de boekbespreking had 10 minuten moeten duren i.p.v. 7 minuten.  Dat had zoonlief ook gezegd, maar ik had het idee dat hij daar wel aan kwam. Alleen had meester de vragen die zoonlief de klas stelde niet meegerekend. Ach … wat geeft het, met zo’n cijfer niets te klagen vind ik.

Op naar het werkstuk en zijn spreekbeurt, maar nu eerst volop in de cito …

Een beetje chaos

Ik hoor je denken. Gaat het daar dan allemaal van een leien dakje? Zijn wij soms de enige waar het niet gaat zoals het zou moeten lopen? Nee hoor echt niet! Dat die decembermaand goed verlopen is, is fantastisch natuurlijk. Maar ook in dit huis is een adhd-er aanwezig en dat zullen we weten ook. Soms is het leuk, grappig en lief en soms is het slikken, tot tien tellen of uit elkaar barsten.

Met dat de kerstvakantie begon kwam de ontlading van de deze maand en de spanning voor de vakantie die nog komen ging. Wat een stuiterballetje. En ik ben ervan overtuigt dat dat stuiteren  ook bevordert wordt door computerspellen, tv kijken, de IPad en alles wat maar een schermpje heeft. Om dat in te perken heb ik dat aan tijden gebonden tot grote ergernis van de kids.

De hele vakantie heeft zoonlief geen medicatie gebruikt. En daarmee ging direct de eetlust omhoog, de irritatiedrempel naar beneden en de remmen los. Stoppen kwam niet echt in zijn woordenboek voor, tenzij ik mijn verzoek maar vaak genoeg herhaalde. En dan maar hopen dat hij in al zijn chaos mijn verzoek niet vergat …

De skivakantie ging fantastisch! Hoewel de lessen al gauw saaaaaiiiiiii waren, was het vrij skiën een verademing. Alles proberen, vol enthousiasme en zonder enige angst. Dat ging natuurlijk een keert mis, waardoor hij ineens begreep dat remmen niet voor niets wordt aangeleerd en verantwoordelijkheid nemen bij het skiën heel belangrijk is.

Nu gaat alles weer z’n gangetje. Morgen het eerste spannende moment ... de boekbespreking, gevolgd door de citoperiode van volgende week. Ben benieuwd of zoonlief, net als bij het skiën, zijn zelfvertrouwen weet te behouden!